Over hoe een klein financieel probleem van een medewerker grote gevolgen kan hebben voor een werkgever.

Het klinkt als een matige titel in de reeks Suske en Wiske, maar laten we het vooral wel serieus nemen: “Het Financiële Fiasco!”

Geld is belangrijk, ook al zou je dat graag anders willen zien. Geld maakt wellicht niet gelukkig, maar het is wel handig als je het hebt. Vooral als je een hypotheek hebt af te lossen of als je studerende kinderen hebt, of om even lekker te kunnen ontspannen en spontaan een dagje uit te kunnen betalen.

Inkomen is een basiszekerheid waar een ieder naar op zoek is. En werk is een goede bron van inkomen. In de uitzendbranche waarin ik werkzaam was vroeger ontving ik regelmatig een loonbeslag voor een flexkracht. Dat was een beetje “part of the job”. Het was vervelend, want je moest een stukje extra administratie doen, maar als dat gedaan was was het enige wat je nog te doen had het beantwoorden van een klaagzang van de flexkracht als die de maandag daarop ineens minder geld op zijn rekening van jou kreeg. Maar dat was het dan wel.
Verder dachten we er niet te veel over na. En dat is natuurlijk arrogant dom.

Het probleem lost zich niet op door het loonbeslag. Maar ja, welke werkgever is nu goed onderlegd in budgetbeheersing of begeleiden van mensen met geldproblemen? En waarom zou je zo’n medewerker moeten helpen?

Nou, over dat laatste heb ik wel even wat te zeggen. Als werkgever kun je niet om een rode vlag heen. Zeker niet als er al een loonbeslag is, maar ook als de rode vlag nog maar de grootte heeft van een postzegel. Juist als het nog maar ter grootte is van een postzegel, juist dan kun je nog vroegtijdig de juiste interventie inzetten en bespaar je op langere termijn veel geld.

Hoezo? Hoe komt het dat een werknemer met schulden de werkgever geld gaat kosten? Klopt dit wel?
Jazeker klopt dit! Onderzoek van het NIBUD heeft uitgewezen dat zo goed als twee op de drie bedrijven hier in Nederland te maken hebben met werknemers met schulden en dat een dergelijke werknemer voor het bedrijf zo’n € 13.000,00 per jaar kost.

Uiteraard heb je de last van administratieve kosten bij een loonbeslag, maar vergeet niet dat financiën een hele belangrijke oorzaak kan zijn voor stress… En stress kan leiden tot afwezigheid op het werk. In de vorm van ziekteverzuim, maar ook in de vorm van overig niet productieve aanwezigheid - vroegtijdig naar huis moeten, eerder en langer pauze moeten nemen, vaker moeten bellen, etc. -

Een ander groot risico is dat een werknemer meer vatbaar kan zijn voor fraude. En wat te denken van de schade die kan ontstaan als er sprake is van concentratieverlies.

Sta er even bij stil…. € 13.000,00 is wellicht ogenschijnlijk niet een heel groot bedrag om van te schrikken. Maar we hebben het over PER JAAR. En PER MEDEWERKER. Een dienstverband voor onbepaalde tijd, dat kan nog jaren duren. Per medewerker een kostenpost van tonnen. Goh, als je dat nou eens kon voorkomen, toch?

En niet denken dat het alleen te maken heeft met het hebben van een “laag inkomen” of dat het alleen laaggeschoolde medewerkers betreft. Een medewerker met schulden kan ook iemand zijn die een meer dan modaal inkomen heeft. Het betekent niet dat als je goed bent in je werk, en dus goed verdient, dat je niet bloot kan staan aan de verleidingen van het leven. Wellicht wordt ook hinder ondervonden van een nare scheiding, of is er sprake van ziekte of verlies van inkomen van de partner. Allemaal factoren die van toepassing kunnen zijn.

Er zijn een aantal dingen waar je als werkgever scherp op moet zijn. Hier wat postzegelformaat signalen van een mogelijk financieel probleem:

• Voorschot vragen
• Regelmatig te laat komen op werk vanwege problemen met de auto
• Geld lenen van collega’s

Je herkent die signalen vast wel!
Handel je daar dan altijd naar? Wees eens eerlijk!?

Ga actie ondernemen op moment dat je nog invloed hebt op dergelijk probleem. Hou jezelf niet voor de gek dat de problemen niet bestaan, maar hou jezelf ook niet voor de gek dat je als leidinggevende in staat bent dit alleen met zo’n medewerker op te lossen.

Pak het goed aan. Hou je als organisatie breed bezig met het creëren van een noodzakelijk klimaat opdat problemen, waaronder financiële, eerlijk en open met elkaar kunnen worden besproken. Huur daarbij - preventief - een budgetcoach of een bestedingsexpert in die samen met de medewerkers aan de slag gaat. Dergelijk expert kan met medewerker een realistisch plan maken om op langere termijn grote financiële fiasco’s te voorkomen. Voorkom hiermee dus een probleemdossier die meer kost dan zo’n adviseur.
​
Wat dat betreft vind ik die € 13.000,00 kosten een schijntje. Dit is uiteraard een gemiddelde. Een verzuimdossier van iemand die uitvalt met intra-persoonlijke omstandigheden.... Reken maar uit wat een jaar ziekte kost. Dat is meer dan die € 13.000,00. Over Financiële Fiasco’s gesproken…..

Lees meer Robait

Wat je hierna kunt lezen:

Over hoe het zeer kan frustreren om je alleen maar bezig te kunnen houden met de aanpak van een ziekmelding. Preventie levert namelijk veel meer op!

Noot van de auteur: Dit artikel is een samenvoeging van twee eerder geschreven artikelen die op de website van Birsken HRi zijn verschenen, onder de titels: De Verzuimfrustratie & Meeste Ziekmeldingen Niet Medisch 


Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik vind ziekteverzuim-aanpak soms best wel eens een frustrerende bezigheid. Vergis je niet, ik doe mijn werk met veel plezier. Meestal. Maar er zijn momenten dat ik het gevoel heb dat het vechten tegen de bierkaai is. Er zijn te weinig mogelijkheden om daadwerkelijk heel grote stappen te zetten voor een werkgever als de ziekmelding eenmaal heeft plaatsgevonden.

De verzuim-beïnvloeding moet eerder beginnen!

Een frustratie-voorbeeld!
Een tijd terug kwam het AP -Autoriteit Persoonsgegevens- met een beleidsnotitie in verband met privacy en ziekteverzuim. In de basis ben ik erg blij met de AP. Ik vind het erg belangrijk dat er “gedemedicaliseerd” wordt, en daarom vind ik het gewoonweg niet nodig om als werkgever met je medewerker de ziekte centraal te stellen in de gesprekken. Laat staan dat je uitgebreid gespreksverslagen vol schrijft over de behandelingen, de medicijnen, etc. Niet nodig, niet toegestaan en niet verstandig.

Nee, wat me tegenstond was dat het volgens de AP ook niet toegestaan is de benutbare mogelijkheden met de medewerker te bespreken. En dan ga je dus wat mij betreft een voorspoedige re-integratie frustreren.

Een ander frustratie-voorbeeld!
De focus op Poortwachter. Uiteraard zorg ik ervoor dat de dossiers Poortwachterproof zijn, maar dat is niet de oplossing voor een verzuimprobleem binnen organisaties. De goede uitvoering van Poortwachter is noodzakelijk, maar het geeft mij niet genoeg voldoening als mijn dienstverlening alleen daar op gericht mag zijn. “Dan weet u dat alvast, beste opdrachtgever.”  Het verzuimprobleem ligt vaak niet aan de Poortwachterstappen, maar hoe een organisatie, inclusief medewerkers, durft na te denken over, en te investeren in, preventie. En in hoeverre er een open cultuur is om overbodig verzuim te kunnen voorkomen.

Afgelopen jaar was het even flink in het nieuws. Alle bekende media schreef erover. Over het feit dat 70 tot 90 procent van alle ziekmeldingen voortkomt uit iets wat niet medisch is, bijvoorbeeld problemen thuis of op het werk. Dat meldde de Nederlandse Vereniging voor Arbeids- en Bedrijfsgeneeskunde (NVAB). De beroepsvereniging van bedrijfsartsen trok aan de bel omdat er volgens haar steeds minder oog was voor preventie.

"Overbelasting kan worden voorkomen door in bedrijven oog te hebben voor een open werkrelatie, goed werkgeverschap en goed werknemerschap, en een gezonde werk-privé balans. Het bespreekbaar maken van de achtergronden van disbalans of verzuim en het tijdig nemen van maatregelen om overbelasting te voorkomen, zal bijdragen aan het voorkómen en verlagen van het ziekteverzuim." Dit meldt de NVAB op haar website. En waarom zouden we de NVAB niet kunnen geloven.

Nog een signaal om “U” tegen te zeggen: De nieuwe arbowetgeving is sinds 1 juli 2017 van kracht. Ook daarin is meer sprake van preventie.
(Vraagje tussendoor: Heb jij als werkgever al een preventiemedewerker aangesteld?)

In ieder geval is het middels preventie  mogelijk al snel de juiste besparingen te realiseren. Het is veel moeilijker op moment dat het te laat is, zodra de ziekmelding heeft plaatsgevonden, om dan "besparend" bezig te zijn. En het is voor de medewerker ook beter om niet ziek te worden. Voorkomen is uiteraard beter dan genezen.

Tegelijkertijd merk ik ook dat nog lang niet iedereen ervan doordrongen is dat preventie NOODZAAK is. Net zo goed dat we in ons achterhoofd wel weten dat Global Warming effect zal hebben op ons leven, net zo goed weten we dat als we geen preventie doen dat we voor steeds hogere verzuimkosten komen te staan. Iemand moet voor de kosten opdraaien van ziekteverzuim, en de rekening komt bij de werkgever terecht. Linksom of rechtsom.

Gelukkig heeft mijn verzuimleven tóch zin!
Steeds meer gaan mijn gesprekken over preventie, duurzaamheid en organisatieveranderingen.

Een organisatie kan niet alleen worden afgerekend op verzuimcijfers, er zijn zoveel andere aspecten die van belang zijn als je echt goed gaat kijken naar wat echt gaat helpen.

Mijn lijstje van Noodzakelijke Organisatie Aspecten:

• Sterk leiderschap
• Grote mate van openheid of transparantie
• Intrinsieke drive binnen de organisatie om te willen blijven ontwikkelen.

Daar kun je wat mij betreft verzuim mee te lijf gaan! Poortwachter doet dat niet!
Elke juiste preventie-investering die je nu doet krijg je dubbel en dwars terug. En welke organisatie wil nu geen vitale, bewuste en bevlogen medewerkers!?

Conclusie verder nog: een organisatie die zich bezighoudt met de genoemde Noodzakelijke Organisatie Aspecten heeft ook de juiste kenmerken om IN HET ALGEMEEN langdurig succesvol te zijn en is in staat de steeds snellere ontwikkelingen van deze tijd te doorstaan en zelfs ervan te profiteren.

Zo stap je ineens van “verzuimaanpak” over naar “organisaties toekomstbestendig” maken. Wow, en dan wordt mijn werk weer een stuk minder frustrerend.
​​
Lees ook:

Over hoe het zo belangrijk is om buiten te zijn. Ook als je werkt.

In de vorige twee zomers had ik een opdracht voor een Arbodienst. Als verzuimmanager was ik met name telefonisch in contact met zieke werknemers en met werkgevers. Gelukkig mochten ik en mijn collega’s ook regelmatig vanuit huis werken. De techniek staat het toe om gebeld te worden op je laptop met een koptelefoontje.

Als het lekker weer is kon ik buiten zitten. We hebben een ideaal terras met een stukje overkapping. En daar zat ik dan…. Met fluitende vogels en ronkende maaimachines als geluidsdecor. Bellen met zieke medewerkers en met klanten. En elke keer hoopte ik dat mijn geluidsdecor niet te overweldigend zou zijn, dat mijn gesprekspartner juist niet zou horen dat ik buiten zat te werken. Dat zou namelijk best wel, tja, decadent overkomen, was ik bang voor.

Maar als je daarover nadenkt…. Wat een onzin is dat natuurlijk. De natuur en buiten is niet om je voor te schamen. Daar mag je best mee te koop lopen. De gezonde buitenlucht werkt goed voor werk.
Er zijn honderden - wat zeg ik? Duizenden! - artikelen te vinden over hoe goed en belangrijk het is om buiten te zijn: wetenschappelijk, semi-wetenschappelijk, totaal niet wetenschappelijk. Maar ik heb geen artikel nodig om bevestigd te hebben wat ik gewoon voel en ervaar. Als ik buiten ben geweest tussen de middag in de pauze of als ik buiten lekker zit te werken, ik voel me gewoon beter en ben productiever.

Op moment van schrijven is de lente in alle hevigheid losgebarsten. De zon straalt, er staat veel in bloei. Mijn wandelingetje van tussen de middag heeft ertoe bijgedragen dat ik met minder uren aan het werk veel productiever ben geweest dan op een vergelijkbare werkdag zonder naar buiten te zijn geweest. En ik kwam weer met tonnen ideeën thuis.

Wat ik trouwens heb begrepen is dat het zelfs prettig werkt als je naar foto’s kijkt van natuur. Dus voor degenen die echt binnen moeten blijven hierbij een aantal foto’s van mijn wandeling van vandaag! Dan heeft u toch een beetje een goed gevoel aan dit artikel overgehouden.

Over dat burn-out nog als een smetje op je carriere kan worden gezien en waarom dat natuurlijk gewoon ontzettende onzin is.

Veters strikken. Dat was al lastig. Soms duurde het een kwartier voordat ik het voor elkaar had. Hoe lang ik naar de punten van mijn schoenen heb zitten staren. Bij ons thuis op de bank, in mijn pak, klaar om te gaan, maar nog lang niet helemaal.

Op moment dat ik bij mijn werklocatie kwam, kon ik het de eerste paar uurtjes nog wel een beetje “volhouden”, maar rond het middaguur was de energie volledig op.
Slecht slapen, ook. Wakker worden om 3 uur ‘s nachts en ondanks je vermoeidheid toch niet meer de slaap kunnen vatten.
Waar ik mee zat te worstelen was niet de hoeveelheid werk, maar steeds meer en meer de manier waarop ik mijn werk behoorde te doen. Het paste steeds minder bij me. 

Huilen… ook dat. Ik weet nog een keer dat ik veel moeite had gedaan om voor een specifieke gemeente kandidaten vanuit de bijstand te verzamelen en voor te bereiden voor een project bij een grote werkgever. Na veel bellen en regelen bleek het niet goed gecommuniceerd en was er geen plek voor mijn groep mensen. Ik brak toen ik die boodschap hoorde.

En toch doorgaan. Het duurde vanaf dat moment nog maanden voordat ik een bedrijfsarts zag.

Pas toen ik de vaststellingsovereenkomst, om bij mijn werkgever weg te gaan, had ondertekend en op de bus had gedaan. Toen lukte het helemaal niet meer mijn veters te strikken.

Ik zat volledig zonder energie thuis. Op. Leeg. Klaar.
Totaal niet in staat iets te doen.
Maar er was nog iets…. mijn duurbetaalde RCCM-opleiding stond op punt van beginnen. Ik kreeg het advies wellicht de opleiding wat uit te stellen. En pas later te beginnen. Dat advies sloeg ik in de wind.

Was dat onverstandig? Achteraf gezien….. niet.

Op moment zelf was het echter verschrikkelijk zwaar.  Op maandag had ik de opleiding. De dag begon met twee uur reistijd. Op de dag zelf werd ik overspoeld met kennis en casuïstiek. Zwaar, maar ook erg confronterend. Veel besproken probleem-casuïstiek ging over zieke werknemers met burn-out. Ik voelde me rot daar in dat klaslokaal. Na een paar uurtjes kwam er echt niks meer binnen. Eind van de dag terug rijden. Vijf keer stoppen, omdat je anders bang bent een ongeluk te veroorzaken.

De hele week moest ik bijkomen. Pas op de zondag had ik energie de les van de volgende dag voor te bereiden.

Het voordeel van de opleiding was dat ik goed begon te begrijpen hoe een verstandige opbouw terug naar werk gedaan moest worden. Ik begon het op mezelf toe te passen.

In de weken die volgden hervond ik de energie steeds eerder. Op een gegeven moment kon ik de les van de maandag daarop al voorbereiden vanaf woensdag. In het tweede semester regelde ik wat stage-uren en kon ik al anderhalve dag in de week “arbeid verrichten”. Niet dat ik voor mijn eigen doen heel erg productief was, maar het was tenminste wat. De opbouw ging langzaam maar gestaag.
Zeer langzaam.
Zeer gestaag.

Toch lukte het om na driekwart jaar, met behulp van diverse stages, weer een volledige werkweek te draaien. En binnen een jaar begon ik aan de voorbereidingen van mijn eigen onderneming en deden werkuren er al niet meer toe.

Maar wel elke keer als ik mijn veters aan het strikken ben, even bij mezelf checken hoe het met me gaat.

Als ik terugkijk naar mijn burn-out, maar vooral naar de tijd waarin ik bezig was met mijn opbouw, moet ik concluderen dat dit mijn meest leerzame en waardevolle periode in mijn carrière is geweest. Qua benutten van mogelijkheden, keuzes maken in je werk, leren communiceren op een open manier… Ik baseer er mijn loopbaan op. Dus voor mij is het meer dan waardevol gebleken.

Iedereen leert altijd wat. Dat is normaal in het leven. Maar als je midden in de herstelperiode van een burn-out zit zit je in een snelkookpan. Je krijgt intensievere inzichten. Niet makkelijk, dat zal ik nooit zeggen, maar wel leerzaam.

Twee dingen die ik altijd met me mee ga nemen:

• De burn-out komt voort, niet uit een overvloed aan werk, maar meer uit de manier waarop je je werk wil doen.
• De opbouwperiode is zwaar, maar levert heel veel waardevolle inzichten op.

Eerlijk gezegd zie ik niet in dat er nog werkgevers zijn die liever niet in zee gaan met iemand die een “smetje” heeft. “Voor alle zekerheid…” Dat is in mijn ogen lafheid vanuit onwetendheid.
Ik vind het normaal als de werkgever zegt: “Heb je een burn-out gehad?”
“Oké”
“En, wat heb je daar van geleerd?”

Aanvulling:

• Heb je ooit een burn-out gehad en weet je niet zeker hoe je dat moet “verkopen” tijdens een sollicitatie? Wellicht voel je je prettig met de tips van dit artikel.

Discussiepunten:

• Is een burn-out wat jou betreft in de praktijk nog steeds eerder een “smet” of zie je in de praktijk al meer kennis en begrip bij werkgevers?
• Is het wel verstandig om snel te re-integreren zoals ik deed? (Ik begon meteen aan een zware opleiding.) Of zit daar een risico in voor een terugval?
• Wat denk je? Is de kans net zo groot, groter, of kleiner dat een iemand die een burn-out had het nogmaals krijgt?

Vond je dit een prettig of goed artikel? En vind je dat het tijd is dat burn-out nooit meer als een smet moet worden gezien? Vergeet dan niet: “Share this Biet!”

Wat je verder kunt lezen hierna: 

De vraag is: kun je tijdens werkuren lekker in bad?

Out of the box-denken levert soms goede en interessante ideeën op. Ik ben benieuwd of het volgende idee fans gaat krijgen. De vraag is namelijk: kun je tijdens werkuren lekker in bad?

De afgelopen twee weken hebben we een meneer van Klus & Fix over de vloer gehad (http://www.klusenfix.nl/) die bij ons een badkamer-renovatie heeft gedaan. Aanrader! Ziet er echt super netjes uit allemaal. We zijn blij want we hebben nu eindelijk een echte badkuip in onze badkamer. Iets waar we al tijden naar uit hebben gekeken. Sinds een aantal dagen kunnen we daar nu ook gebruik van maken. Maar ja, je weet hoe dat gaat…. Weinig tijd om even van dat bad te gaan genieten. Klein kind in huis die veel aandacht vraagt, de tuin moest gedaan, en, oh ja, ook nog werken! Een weekend is zo voorbij!

Vandaag, een maandag, was ik een beetje inspiratieloos op een gegeven ogenblik. Het is lastig om altijd op je scherpst te zijn. Ik kwam vroeg in de middag thuis om in mijn eigen kantoortje te werken en ik betrapte mezelf erop weinig gemotiveerd te zijn. Ik was zoveel van plan, maar vooralsnog duurde de middag me wat te lang. Gek genoeg werd ik niet veel gebeld en ik keek met een schuin oog naar een deur verder… Daar in de gang was de deur naar onze nieuwe badkamer. Zou ik? Zou ik echt? Tja, dit kon ik toch niet maken? Waarom niet, dacht ik… Ik ben toch eigen baas??
En daar ging ik… “Plons” het bad in!

Muziekje erbij. Even lekker genieten! Vooral dit is een aanrader om in bad te beluisteren: https://youtu.be/u6ECMXk3JAw En daarna dit: https://youtu.be/57ms9XDjs64
Lekker even ogen dicht. Genieten van de warmte, de relaxtheid en de rust. En wat denk je? Binnen een kwartier zat ik alweer achter mijn computer. De haartjes amper droog, want ik had zoveel ideeën en inspiratie, dat ik niet kon wachten om weer hard aan de slag te gaan.

Iedereen weet dat een ontspannen bad heerlijk kan zijn. Wat jammer, dacht ik, .. dat dit niet kon vroeger bij mijn oude baas. Ook daar had ik wel eens een dipje. Wat jammer dat je eigen baas moet zijn om even lekker te kunnen relaxen. Waarom hebben werkgevers geen badkamers? Gewoon om even lekker te kunnen ontspannen en balans te zoeken op je werk. Dat iedereen daarna verkwikkend en geïnspireerd verder kan! Ik durf te wedden dat het goed kan zijn voor de productiviteit.

Ik weet ook wel dat je dan een aantal praktische zaken moet oplossen - extra schoonmaakwerk, dat je je moet kunnen uitkleden op je werk, etc - maar de bad-baten zouden wel eens hoog kunnen oplopen! Vast ook minder ziekteverzuim, want het lijkt me erg goed ter ontspanning bij stress.
Ik vraag me af of er werkgevers zijn die dergelijke voorzieningen hebben of van plan zijn deze door te voeren? Het lijkt me een verfrissend idee!  Een out-of-the-box-idee en een into-the-bad-oplossing. MJ zong het vroeger al: “Who’s Bad?”