Helaas heeft één op de drie werknemers last van werkdruk. Maar, pas op! Niet alleen kan er sprake zijn van te hoge werkdruk. Ook komt het regelmatig voor dat de werkdruk juist te laag is. Met dezelfde vervelende consequenties als bij te hoge werkdruk. Het is ook niet onverstandig in dat kader te blijven kijken naar medewerkers die langdurig zijn uitgevallen door ziekte, maar die juist wél enigszins belast zouden kunnen worden. Die zadel je dan toch ook niet nog eens op met werkdruk-tekort? Werkdruk is de belasting die je ondervindt van je werk. En daar is dus in de regel niks mis mee. Als de balans maar in orde is. Je kunt een hoge belasting aan door een goede belastbaarheid te hebben. Dat je extra druk en drukte kunt ondervangen door je goede conditie, je mentale weerbaarheid, je gezonde gewoontes, en door je goede rust- en ontspan-momenten. Maar helaas, ongeveer één op de drie werknemers heeft een zeker mate van disbalans. En heeft dus last van de werkdruk. Dat is een erg vervelend en zeer serieus probleem. Want problemen met werkdruk kan leiden tot psychische en fysieke gezondheidsklachten. De mogelijke gevolgen! Lichamelijk gezien zou je te maken kunnen krijgen met hoofdpijn, rugklachten, hart- en vaatziekten, weerstandsvermindering, en klachten aan arm, nek en schouder. Begint het je te duizelen? Ja dat kan, want duizeligheid is ook een voorbeeld van een gevolg van een werkdruk-probleem. Maar het kan nog zeker psychische gevolgen hebben. Slapeloosheid, vermoeidheid, somberheid, agressie, meer alcohol en medicijngebruik, en uiteindelijk ook depressie en burn-out. Te weinig werkdruk? Vaak kijken we vooral naar te veel werkdruk, maar er is dus ook een groep werknemers die te maken heeft met te WEINIG werkdruk. En met te weinig werkdruk kun je uiteindelijk ook deze zelfde gezondheidsklachten krijgen. Bij te weinig werkdruk is er sprake van een zekere belastbaarheid, maar de belasting die daar tegenover staat is juist te laag. De balans slaat door naar de andere kant. Dus ook disbalans. Je mogelijkheden worden niet benut. Dat is ziekmakend. Soms zit je als werknemer op een plek waar je onvoldoende wordt uitgedaagd of je werkt onder je niveau. Maar soms zit je ook langdurig gedwongen thuis. Bijvoorbeeld als je ziek bent. En wellicht begint het dan met alleen een fysiek probleem, wat al vervelend genoeg is, maar het kan dus meer complex gaan worden. Vooral als je te lang je aanwezige mogelijkheden volledig onbenut laat.  Medisch arbeidsverbod slechts voor weinigen! Hier heb je dus ook nog mee te maken: de zieke medewerker met een te lage werkdruk. Is het dus wel een terechte gedachte dat je als werkgever iemand bij ziekte vooral met rust moet laten om te herstellen? Pas op! In zeker 80% van de ziektegevallen in ieder geval niet. Slechts in ca. 20% van alle ziekmeldingen is er sprake van een volledig medisch arbeidsverbod. Daar moet je dus heel waakzaam voor zijn. Er zou dus wel sprake kunnen zijn van belastbaarheid. En, oh boy, als je dat onbenut laat… Wat dat wel niet voor gevolgen kan hebben. Wat kom ik tegen in de praktijk? Ik begeleid wel eens mensen vanuit het 2e spoor. Dan zijn ze na een jaar ziekte verder dan ooit. Wat ooit eens begon met een fysiek ongemak, bijvoorbeeld, is vele malen complexer geworden vanwege nu bijkomende mentale problematiek. En dat had voorkomen kunnen worden. In heel veel gevallen. Door tijdige participatie. En dat raakt me. Keer op keer. En vandaar dat ik hamer op benutten van mogelijkheden. Ik maak nog te vaak mee dat de zieke werknemer wordt behandeld als iemand die ziek is. En niet als iemand die voor je werkt. Recent heb ik op LinkedIn een artikel gedeeld over de wijze waarop je altijd nog wel re-integratie betrokkenheid kunt realiseren bij de werknemer ondanks de privacy-regels. En daar werd heel veel op gereageerd. Mooi, natuurlijk. Maar sommige reacties... Er werd zelfs stelling genomen: een re-integratie commitment zou zelfs nooit van een werknemer mogen worden gevraagd. Eerst moest er altijd ruimte zijn voor rust, afstand en herstel.  Rust, Afstand, Herstel? In sommige gevallen is dat de mix voor een goede balans, maar zorg er dan wel voor dat je niet iemand een bore-out gaat bezorgen, want dit geldt lang niet voor iedereen. Wat dat betreft lijkt voor 80% van de ziektegevallen een combinatie van rust, herstel en participatie waar kan, een veel gezondere keuze. Je wil als werkgever er niet de oorzaak van zijn dat je werknemer te maken krijgt met steeds meer complexe klachten. Met alle zeer kwalijke gevolgen van dien. Zelfs ontslag na twee jaar ziekte lijkt laagdrempeliger te worden, aangezien de transitie kostenvergoeding bij ontslag zal worden gecompenseerd. Let dus op! Als je bedrijfsarts aangeeft dat er mogelijkheden zijn om wel te benutten. Ga dan alles op alles zetten enige participatie tot stand te brengen. En blijf daarbij je bedrijfsarts ook met de vraag bestoken of er kleine stappen te zetten zijn. Ook al is het alleen een bakje koffie drinken eenmaal per week. Zet wat dat betreft je bedrijfsarts wel gewoon onder druk. En onthoud ook dat werk of participatie niet altijd op de eigen werkplek tot stand hoeft worden te gebracht. Wees creatief en benut eventueel ook de mogelijkheden van de inzet van vrijwilligerswerk. De verantwoordelijkheid nemen om op het juiste moment de juiste stappen te zetten. Het is te doen. Ook bij te weinig werkdruk. Maar als je niet zeker weet hoe en wat. Ik help graag. Een bakje koffie drinken is altijd even mogelijk. Daar maak ik me nooit zo druk om.   Soms kom je wel eens ergens voor het eerst te werken, of je sluit je aan bij een groep of vereniging van het één of ander. En dan krijg je wel eens te horen: “Hé, een nieuw gezicht!” Ik ben dan zo’n vervelende flauwe kerel die dan als antwoord geeft: “Nee hoor! Dit gezicht heb ik al een hele tijd!” Deze zogenaamde humor wordt soms wel gewaardeerd, zie ik dan, maar vaak komt het totaal niet aan. Maar goed. Dit oude gezicht mocht wel eens opnieuw in beeld worden gebracht. Per slot van rekening heb ik een website en maak ik gebruik van sociale media. Ik mag dan dus best gezien worden. En dus zocht ik een fotograaf. Uiteindelijk ben ik met Ronnie Zeemering van ZeemeringMedia in zee gegaan. Een fotograaf die me de juiste vragen wist te stellen en die daardoor me zelfs heeft doen laten nadenken over mijn huidige en toekomstige bedrijfsmissie. We zijn lang in gesprek geweest en voordat er ook maar één foto was gemaakt hebben we een breed scala aan relevante onderwerpen besproken. Voor mij was het belangrijk dat we niet op zoek gingen naar mooie plaatjes, maar dat we op zoek zouden gaan naar de essentie. Hoe mooi of lelijk dat ook mocht zijn. Mooie plaatjes schieten, daar schiet ik niets mee op. Het échte verhaal, het juiste beeld, daar gaat het om. En dat is gelukt. Wellicht heel anders dan ik alleen van tevoren had kunnen bedenken. Maar elke foto die ik nu heb, laat wel dat unieke verhaal zien waar ik naar op zoek was. Elk detail is niet voor niets. Elk element heeft een reden. En daarom ben ik er zo blij mee. Missie geslaagd. Ik heb een aantal foto’s al her en der op mijn website staan - www.robait.nl - en ook mijn profielfoto is aangepast. Voor de komende 5 jaar kan ik zeker weer vooruit. En net als bij mijn flauwe “nieuwe gezicht” reactie, ook met deze foto’s hoef ik niet iedereen aan te spreken. Integendeel zelfs. Ik werk graag met klanten en cliënten die heel erg goed tegen eerlijkheid kunnen, die verder willen en durven kijken dan naar alleen het oppervlakkige. Want zo is mijn dienstverlening. Zo ben ik. Dank voor ZeemeringMedia voor de iconische fotografie en de inspirerende samenwerking. De volgende stap is om mijn website nog aan te passen opdat o.a. de foto’s nóg beter tot recht zullen komen.   Henny Huisman zong het ook al: "Surprise! Surprise! Het onverwachte is de mooiste prijs!" En zo is het maar net!   Is het niet heerlijk om lekker traag te mogen rijden? 30 km is het nieuwe genieten!   |
Archieven
Juli 2022
Categorieën
Alles
|
|
Alles van deze site Copyright Robait - Alex van der Meer
Robait staat ingeschreven bij de KvK onder "Robait2Work" en heeft als nummer: 66059704 | ||||||||||||||
