Een Open Deur Verhaal!

Met een goede balans in je leven voorkom je verzuimbehoefte. Verzuimbehoefte wordt nog vaak omgezet in verzuim, dus als werkgever heb je het belang dat je werknemer goed in balans is. Helaas steken we nog vaak de kop in het zand en pakken we de signalen niet goed op. Of sterker nog, we negeren ze.

Laatst werd ik aangesproken door mijn belangrijkste opdrachtgever: “ben je moe?” Hij vroeg het me omdat het hem opviel dat ik niet scherp was op dat moment. Hij was beter van me gewend.
Mijn eerste reflex was om de schuld ergens anders te leggen: “Ja wat wil je, ik heb nog geen goede bak koffie gehad!”, grapte ik nog bijdehand - de koffie was namelijk op bij hem.

Maar ja, het klopte natuurlijk wel. Ik was moe, en daardoor wat minder scherp. En de moeheid kwam voort uit het feit dat ik op dit moment niet volledig goed “in balans was”.
Dit is mijn boodschap normaal gezien naar buiten toe:
“Ja, beste mensen, ik ben zo ontzettend gelukkig! Het gaat zo ontzettend goed met mij! Ik ben de koning te rijk! Zakelijk gezien gaat het me voor de wind! Ik heb een gezinnetje, waar ik super van geniet. Het kan haast niet beter met me…”
In werkelijkheid is het nooit zo rooskleurig natuurlijk. Het gaat zakelijk goed, maar daar moet ik heel erg hard voor knokken. De opdrachten komen niet vanzelf. En ik heb door mijn jonge zoontje nog weinig volledig goede nachten doorgeslapen vooralsnog. Ik merk dat ik nog heel erg goed moet zoeken naar de juiste balans in mijn ingrijpend veranderde privéleven en mijn zakelijk leven. Best lastig voor mij, vanwege mijn overdreven opdringerig perfectionisme.

Onbewust laat ik signalen zien aan mijn omgeving. En ik ben de mensen dankbaar die deze signalen oppikken en met me meedenken aan oplossingen en mogelijkheden. Mijn opdrachtgever steekt zijn kop niet in het zand. Hij wil voor zichzelf en voor mij dat ik goede performance laat zien. Terecht. Ik ben best een dure jongen, dus hij verwacht wat van me. Maar hij realiseert ook dat vroegtijdig “ingrijpen” meer succes oplevert dan de Struisvogeltactiek. Een kleine balansverstoring is nog het makkelijkst op te lossen. -Een simpele vraag die me even aan het denken zet. - Een grote verstoring is des te moeilijker op te lossen.

De Struisvogeltactiek is een dure valkuil. Als de balansverstoring langer duurt dan is de kans groot dat de verstoring alleen maar groter wordt en is het “corrigeren” een langdurige en dure grap. Het is een open deur, maar voorkomen is beter dan genezen. Ik ben direct gaan nadenken over wat ik voortaan beter zou kunnen doen, en hoe ik beter in balans kon komen. En met succes. Binnen 48 uur ben ik in staat geweest qua performance weer meer te doen. Het is me zelfs gelukt een stuk erover te schrijven, op mijn “Papadag!” No less.
Ik weet echter ook wel, het is makkelijker om de focus te richten op reëel aanwezige problemen, of duidelijk gemelde ziekte-situaties. Daar kun je je als leidinggevende al druk genoeg mee hebben. Dus waarom dan ook nog de focus op de potentieel mogelijke ziektegevallen? Waarom de zorg voor een juiste balans? Hier zijn twee antwoorden op mogelijk.
​
Allereerst, voorkom de kosten en de complexiteit van een ziekteverzuimcasus. Maar vooral, doe het menselijke. Ik ben als mens erg blij dat ik even op mijn plek werd gezet, op een moment dat het nog niet pijnlijk werd.
Nu is de vraag wellicht: hoe herken ik de signalen van een mogelijke disbalans? Daarover ga ik desnoods ook graag met u over in gesprek. Want hoe lastig ik het soms vind de juiste balans te vinden, vanwege mijn zeer opdringerige perfectionisme, tijd voor een goede bak koffie en een goed gesprek moet er altijd kunnen zijn.

Voor meer artikelen waar je je kop niet voor in het zand moet stoppen:

Bij een grote verantwoordelijk kijk je bij ziekte sneller naar je eigen benutbare mogelijkheden en stel je meteen een plan van aanpak op. Je beroept je dan niet op het credo “Ziek is Ziek”.

Sinds vorig jaar heb ik mijn prioriteiten even anders liggen. Werk en inkomen zijn belangrijk, maar vooralsnog ben ik nu in de eerste plaats een vader voor ons jonge kindje. Al het andere is secundair.

Ik had gedacht daarom een tijd volledig op een blauwe wolk te leven en me maar beperkt bezig te houden met mijn vakgebieden, maar gek genoeg krijg ik vanuit deze situatie tonnen inspiratie.
In dit geval wil ik het hebben over benutten van je mogelijkheden bij ziekte. Ik realiseer me namelijk nu heel erg dat als ik nu ziek zou worden ik niet zomaar alles volledig kan loslaten. Dat ik direct moet denken in mogelijkheden en meteen de juiste acties in gang moet zetten om snel weer beter inzetbaar te zijn. Mijn zoontje is van mij afhankelijk.

Voorbeeld:
In de eerste week van het ouderschap maak je natuurlijk lange dagen. Je slaapt steeds even kort, je krijgt zo nu en dan bezoek van vrolijke mensen, je worstelt je door het verschoningsproces, je probeert de kraamhulp te snappen, etc. Best een heftige tijd! Twee dingen gebeuren nu. Allereerst: de koffie gaat er heel snel doorheen. En ten tweede: door dit alles neemt je weerbaarheid flink af. Ik denk dat veel mensen dit wel herkennen.
En ja, ook deze papa had zijn limiet….. Ik werd ziek. Zo ergens in de eerste week al, dus ik had snel mijn grens bereikt. Mijn buik rommelde als een malloot. En ik rende naar het toilet. Ik was me toch beroerd! Ik had ook echt flinke verhoging ineens! Een deurtje verder lag mijn, nog niet volledig mobiele, vrouw en mijn kwetsbare pasgeboren zoon.

Maar ja, ziek is ziek. Zoals we allemaal weten. Dus ik melde me ziek bij mijn zoontje en bij mijn vrouw en ging naar bed. Voorlopig maar even niet verschonen of andere zorgtaken. Hopelijk dat ik volgende week weer hersteld zou zijn. Vooral niet vergeten goed uit te zieken……...

Toch?
Natuurlijk deed ik het niet zo! Dat zou toch wel erg raar zijn. Uiteraard ging ik er voor zorgen dat ik een aantal dingen kon blijven doen. Daarbij ging ik nadenken of er nog iets moest worden geregeld opdat anderen iets van me over konden nemen. Natuurlijk ging ik verder ook nog eens direct keihard werken aan mijn herstel.
Ik weet dus dat als er maar genoeg verantwoordelijkheid is dat je vanuit ziekte ook nog op zoek zal gaan naar mogelijkheden en oplossingen, ondanks je onbehagen. Dit is in dit geval een gigantische open deur! Elke ouder zal dit herkennen. Je laat je kindje toch niet stikken?

En dan denk ik aan het credo “ziek is ziek”. Ik hoor het nog best wel vaak….
Ik snap ook wel dat zorg voor een kind en arbeid tegen loon niet volledig te vergelijken zijn, maar toch moet het me van het hart dat er bij een ziekmelding wel regelmatig nog makkelijker gezegd wordt: “Tja, ziek is ziek”. En dat snap ik dan niet. Alsof daar dan de kous mee af is.
​
Zo’n uitspraak triggert me vaak om extra het gesprek aan te gaan. Want ik vraag me dan oprecht af of er dan wel in ieder geval tenminste is nagedacht over mogelijkheden die benut kunnen worden. Blijkbaar is een mens namelijk nog tot veel in staat als de verantwoordelijkheid maar groot genoeg is.
Als bij ziekte blijkt dat de mogelijkheden er echt niet zijn, dan is dat duidelijk. Maar ik vind: heb het erover als leidinggevende en medewerker. Laat “ziek is ziek” niet de dooddoener zijn. Zoveel verantwoordelijkheid mag er tenminste wél worden verwacht vanuit een dienstverband.

Voor meer gezonde artikelen: