De Burn-Out Waarde

Over dat burn-out nog als een smetje op je carriere kan worden gezien en waarom dat natuurlijk gewoon ontzettende onzin is.

Veters strikken. Dat was al lastig. Soms duurde het een kwartier voordat ik het voor elkaar had. Hoe lang ik naar de punten van mijn schoenen heb zitten staren. Bij ons thuis op de bank, in mijn pak, klaar om te gaan, maar nog lang niet helemaal.

Op moment dat ik bij mijn werklocatie kwam, kon ik het de eerste paar uurtjes nog wel een beetje “volhouden”, maar rond het middaguur was de energie volledig op.
Slecht slapen, ook. Wakker worden om 3 uur ‘s nachts en ondanks je vermoeidheid toch niet meer de slaap kunnen vatten.
Waar ik mee zat te worstelen was niet de hoeveelheid werk, maar steeds meer en meer de manier waarop ik mijn werk behoorde te doen. Het paste steeds minder bij me. 

Huilen… ook dat. Ik weet nog een keer dat ik veel moeite had gedaan om voor een specifieke gemeente kandidaten vanuit de bijstand te verzamelen en voor te bereiden voor een project bij een grote werkgever. Na veel bellen en regelen bleek het niet goed gecommuniceerd en was er geen plek voor mijn groep mensen. Ik brak toen ik die boodschap hoorde.

En toch doorgaan. Het duurde vanaf dat moment nog maanden voordat ik een bedrijfsarts zag.

Pas toen ik de vaststellingsovereenkomst, om bij mijn werkgever weg te gaan, had ondertekend en op de bus had gedaan. Toen lukte het helemaal niet meer mijn veters te strikken.

Ik zat volledig zonder energie thuis. Op. Leeg. Klaar.
Totaal niet in staat iets te doen.
Maar er was nog iets…. mijn duurbetaalde RCCM-opleiding stond op punt van beginnen. Ik kreeg het advies wellicht de opleiding wat uit te stellen. En pas later te beginnen. Dat advies sloeg ik in de wind.

Was dat onverstandig? Achteraf gezien….. niet.

Op moment zelf was het echter verschrikkelijk zwaar.  Op maandag had ik de opleiding. De dag begon met twee uur reistijd. Op de dag zelf werd ik overspoeld met kennis en casuïstiek. Zwaar, maar ook erg confronterend. Veel besproken probleem-casuïstiek ging over zieke werknemers met burn-out. Ik voelde me rot daar in dat klaslokaal. Na een paar uurtjes kwam er echt niks meer binnen. Eind van de dag terug rijden. Vijf keer stoppen, omdat je anders bang bent een ongeluk te veroorzaken.

De hele week moest ik bijkomen. Pas op de zondag had ik energie de les van de volgende dag voor te bereiden.

Het voordeel van de opleiding was dat ik goed begon te begrijpen hoe een verstandige opbouw terug naar werk gedaan moest worden. Ik begon het op mezelf toe te passen.

In de weken die volgden hervond ik de energie steeds eerder. Op een gegeven moment kon ik de les van de maandag daarop al voorbereiden vanaf woensdag. In het tweede semester regelde ik wat stage-uren en kon ik al anderhalve dag in de week “arbeid verrichten”. Niet dat ik voor mijn eigen doen heel erg productief was, maar het was tenminste wat. De opbouw ging langzaam maar gestaag.
Zeer langzaam.
Zeer gestaag.

Toch lukte het om na driekwart jaar, met behulp van diverse stages, weer een volledige werkweek te draaien. En binnen een jaar begon ik aan de voorbereidingen van mijn eigen onderneming en deden werkuren er al niet meer toe.

Maar wel elke keer als ik mijn veters aan het strikken ben, even bij mezelf checken hoe het met me gaat.

Als ik terugkijk naar mijn burn-out, maar vooral naar de tijd waarin ik bezig was met mijn opbouw, moet ik concluderen dat dit mijn meest leerzame en waardevolle periode in mijn carrière is geweest. Qua benutten van mogelijkheden, keuzes maken in je werk, leren communiceren op een open manier… Ik baseer er mijn loopbaan op. Dus voor mij is het meer dan waardevol gebleken.

Iedereen leert altijd wat. Dat is normaal in het leven. Maar als je midden in de herstelperiode van een burn-out zit zit je in een snelkookpan. Je krijgt intensievere inzichten. Niet makkelijk, dat zal ik nooit zeggen, maar wel leerzaam.

Twee dingen die ik altijd met me mee ga nemen:

• De burn-out komt voort, niet uit een overvloed aan werk, maar meer uit de manier waarop je je werk wil doen.
• De opbouwperiode is zwaar, maar levert heel veel waardevolle inzichten op.

Eerlijk gezegd zie ik niet in dat er nog werkgevers zijn die liever niet in zee gaan met iemand die een “smetje” heeft. “Voor alle zekerheid…” Dat is in mijn ogen lafheid vanuit onwetendheid.
Ik vind het normaal als de werkgever zegt: “Heb je een burn-out gehad?”
“Oké”
“En, wat heb je daar van geleerd?”

Aanvulling:

• Heb je ooit een burn-out gehad en weet je niet zeker hoe je dat moet “verkopen” tijdens een sollicitatie? Wellicht voel je je prettig met de tips van dit artikel.

Discussiepunten:

• Is een burn-out wat jou betreft in de praktijk nog steeds eerder een “smet” of zie je in de praktijk al meer kennis en begrip bij werkgevers?
• Is het wel verstandig om snel te re-integreren zoals ik deed? (Ik begon meteen aan een zware opleiding.) Of zit daar een risico in voor een terugval?
• Wat denk je? Is de kans net zo groot, groter, of kleiner dat een iemand die een burn-out had het nogmaals krijgt?

Vond je dit een prettig of goed artikel? En vind je dat het tijd is dat burn-out nooit meer als een smet moet worden gezien? Vergeet dan niet: “Share this Biet!”

Wat je verder kunt lezen hierna: 

---