 Over hoe een vast contract veel zekerheden kan bieden, maar ook waarom dat een gevaar kan zijn. Ik hoorde laatst een gesprek tussen twee mensen over een naderend sollicitatiegesprek van de één. Mooi, dacht ik, een sollicitatiegesprek…. Altijd goed om te doen. Kijken naar andere opties. Wellicht zit je wat vast in je huidige baan en is dit een mooie kans… Maar de ander sprak van: “Denk goed na, je hebt nu nog een vast contract… Dat is ook wat waard.” Dat raakte me…. Wat zonde toch dat je je keus voor een carrière mede moet laten afhangen van de zogenaamde zekerheid van een vast contract. Stel het gras is daadwerkelijk groener aan de overkant en je mogelijke nieuwe baan gaat je zoveel meer energie en plezier opleveren dan je huidige baan. Laat je dat dan lopen omdat je daar met een tijdelijk contract moet gaan beginnen? Het is voor velen daadwerkelijk een dilemma. Zeker als je al wat meer gesetteld bent. Luiers kosten een vermogen, merk ik. En dan zal straks de studie ook al niet meer te betalen zijn. En die hypotheek… Ik snap dat het heel fijn is dat er geen stress hoeft te zijn over of je je inkomen wel binnen haalt de komende tijd. Op dit moment is er een hele grote behoefte aan flexibilisering. Werkgevers durven niet veel direct met vaste overeenkomsten. Je weet namelijk steeds minder goed wat de toekomst gaat brengen. Vastigheid is dus mooi, vasthouden zou je denken! Zolang het nog kan. Tja, een vast contract. Ik moet zeggen dat ik direct en indirect verantwoordelijk ben geweest voor een honderdtal beëindigingen. Van vaste contracten. Dus, waar een wil is voor een werkgever, dan is er altijd wel een weg. Daarbij ken ik weinig mensen die al niet eens te maken hebben gehad met een re-organisatie. Bij een goed gemotiveerde re-organisatie is vastigheid goed om te zetten naar een ontslagvergunning. En als zo’n vergunning niet lukt dan kan het altijd met een andere goede regeling. Het kost wat, maar van de vastigheid kan afscheid worden genomen. Ook al is het jouw keuze niet. Dus wat heb je nu écht te zeggen over je vaste contract? En wat levert het op als je lang op een plek blijft zitten vanwege die zekerheid? Die zekerheid die niet eens zo zeker is. Dan ben je altijd zuur dat je niet eerder de kans pakte om eens naar een groener grasveld te gaan. Risico is dat je uiteindelijk in een flexibele wereld terecht komt, terwijl je geheel afhankelijk bent geworden van je vaste inkomen. Ik moet zeggen dat ik toch aardig wat trajecten heb begeleid van mensen die dan op zoek moeten naar een andere carrière, en dat is heel vaak heel erg lastig en pijnlijk gebleken. Een vast contract heeft een verlammend effect? Het is natuurlijk erg persoonlijk wat je eigen drijfveren zijn. Maar voor mezelf kan ik het me niet voorstellen dat ik werk doe waar ik minder blij van word. Dan maar wat risico nemen. En wellicht moet ik nu veel harder knokken en veel creatiever zijn. Mijn ontwikkeling is daarom reusachtig nu ik geen vast contract meer heb. Dus ja, mijn persoonlijke voorkeur is meer risico nemen, want dat geeft me de zekerheid van ontwikkeling. Vastigheid kan dan in dat licht bezien toch wat stilstand opleveren. Maar ja, persoonlijk dus... Laat je niet klem zetten bij alleen dit artikel, hier zijn er nog een paar waar je je licht op kunt steken:  Als je onregelmatig op de hoogte wil worden gebracht van updates, dan kun je je melden via het contactformulier. En vergeet ook niet om eens een artikel zelf te delen. Want: Alle Bietjes Helpen!
0 Comments
  Over hoe je als bedrijf door je leveranciers behoorlijk in de watten kan worden gelegd, en waarom dat juist ook bij sollicitanten moet gebeuren. Ik had een gemiste oproep van een 088-nummer. Dat heb ik wel eens vaker, een gemiste oproep. Want ja, druk, druk, druk. Met werk… óf ik moest even met mijn zoontje takjes van de grond rapen en/of aan een heg staan plukken. Maar ja, ik dacht dat degene die me had gemist me vast wel nog een keer zou proberen te bereiken als het dringend was. En ja, het was blijkbaar dringend, want ik had al een mailtje gehad inmiddels. Het mailtje was afkomstig van Krista. En Krista was mijn nieuwe contactpersoon namens PostNL. Ik citeer een stukje uit haar mail: “Beste Alex, Ik zie dat u onlangs een klantnummer heeft aangemaakt bij PostNL. Ik wil u informeren dat u vanaf heden drie vaste contactpersonen heeft binnen PostNL. Samen met mijn collega’s Ronald …. en Karel …. help ik u graag met al uw post- en pakketzaken. Wij zijn te bereiken op het telefoonnummer 088 …..” Drie vaste contactpersonen. Ik heb drie vaste contactpersonen! Ik! Een kleine zelfstandige bestaande uit een bedrijf met minder mensen dan het aantal vaste contactpersonen bij PostNL. Je kunt je voorstellen dat deze mail me even overweldigde. Ik was eerst zelfs wat geïrriteerd.. Want waarom zou je als groot bedrijf zoveel aandacht schenken aan iemand die tot nu toe slechts één rol postzegels heeft aangeschaft. Kunnen ze hun tijd niet wat nuttiger gaan besteden, of minder accountmanagers opdat de kosten wat lager kunnen en de producten goedkoper… Maar. Ik ging even erover nadenken. Het was helemaal niet nodig geïrriteerd te zijn, ik zou gewoon moeten genieten van dit warme bad. De aandacht. De hulp die me wordt geboden als ik iets op de post wil doen. Ik verdien dit gewoon! Ik werk ook hard en ik beteken ook gewoon wel iets, ook al ben ik een kleine organisatie! Dank je wel, PostNL! Weet je wie ook zo’n warm bad zou verdienen? De sollicitant! De sollicitant steekt veel tijd in je organisatie en is bereid veel moeite voor je te doen. De sollicitant stelt zich ook nog eens kwetsbaar op door aan te geven dat deze echt graag voor jou zou willen gaan werken. Haast als een liefdesverklaring. Dus waarom zou dat een éénzijdige moeten zijn? Hou van je sollicitant. Stuur hem een mailtje of een brief dat de sollicitatie is ontvangen en bel hem direct ook op. Maak hem duidelijk dat hij niet één, niet twee, maar wel drie vaste contactpersonen heeft die hem helpen als hij nog wat vragen heeft tussendoor. 24/7 ! De sollicitant krijgt elke dag een nieuwsbrief met de ontwikkelingen over de sollicitatieprocedure, hoeveel brieven er binnen zijn gekomen en hoe de organisatie daarop reageert, en krijgt informatie over een aantal werknemers van de afdeling waar hij mogelijk kennis mee gaat maken. Breng hem ook op de hoogte van andere vacatures binnen de organisatie. En welke vacatures er binnenkort zullen zijn. Je gaat hier veel profijt uit halen. Sollicitanten-binding. De sollicitant is namelijk waardevol. Hij maakt binnenkort wellicht promotie en dan wordt hij werknemer. Dan gaat hij je organisatie erg veel opleveren. En als hij geen promotie maakt…. Dan is het belangrijk dat hij als ex-sollicitant nog wel jouw ambassadeur blijft. Dus je biedt na een afwijzing nog een mogelijkheid om te evalueren en uiteraard een goed toegankelijke manier om een klacht te laten afhandelen. De tijd dat je de sollicitant nog kon afdoen met nauwelijks een bevestiging en verder niks meer, is al lang voorbij. Dankzij de sociale media wordt dat direct afgestraft. Maar de sollicitant gaat nog veel belangrijker voor je organisatie worden. Alles wat zeldzaam is is namelijk waardevol. Veel vacatures staan open terwijl er nog steeds wel werklozen zijn. Er is een aardige mismatch op de arbeidsmarkt. Een passende sollicitant is daarom wellicht wel meer waard dan een goede klant. En een niet passende sollicitant, die ook! Deze kan wellicht ooit gegroeid zijn en terugdenken aan de ervaring die hij in het verleden met je heeft gehad. Als die positief was dan blijft hij bij je solliciteren. Veel organisatie weten dit allang. En ik zie ook dat ook de uitzendbranche een sollicitant ook weer meer als klant gaat zien. En als er organisaties zijn waar dat nog niet gebeurt? Hup, ermee aan de slag zou ik zeggen! Het goede nieuws is dat er vaak binnen een fatsoenlijke organisatie genoeg accountmanagers zijn die weten hoe je een klant aan je moet binden. De kennis is dus al aanwezig! Hoef je daar geen vacature voor uit te zetten. LEES MEER ROBAIT ARTIKELEN  Over hoe je vakantiebeleving - tijdens, ervoor en erna - iets zegt over de mate waarin je nog in balans bent. Eén van de mooiste vakanties die we hadden, wat mij betreft, was onze vakantie naar Zweden. Ik heb daar heerlijke herinneringen aan. Het was de laatste vakantie die ik had tijdens het dienstverband bij mijn laatste werkgever, voordat ik daar ontslag nam en uiteindelijk voor mezelf ging beginnen. Ik had de vakantie écht nodig, maar voordat ik op vakantie kon gaan moest ik veel werk en acties overdragen. Dat kostte me veel werk, tijd en energie: moest veel regelen en managen. Veel instructies zat ik nog uit te werken op de zaterdagochtend van mijn eerste vrije dag. Maar ja, dat ging eigenlijk al jaren zo. Dit jaar was het extra druk, want voor een specifiek project had ik formeel gezien geen achterwacht of directe collega’s. Daar zat veel tijd voor me in, want tijdens mijn afwezigheid moesten een aantal acties worden gedaan. En ik was de enige die exact wist hoe en wat. Uiteindelijk was het me gelukt alles goed op papier te zetten voor enkele collega’s die bereid waren om wat voor me te doen. Regeren over je graf heen. Het is een kunst. Zweden is een super land om te zijn. Ik weet nog goed dat we op een gegeven ogenblik in een huisje zaten in de bergen, met hoge temperaturen en een heerlijk vrij gevoel. Ik was heerlijk relaxt daar en de spanning van het werk viel helemaal van me af. Voordat we op vakantie gingen was mijn energie volledig weg, namelijk, en ik was heel blij met de vrijheid die ik in dat land aan het ervaren was. Bij thuiskomst had ik het idee dat ik weer volledig was opgeladen. Ik was er weer! Yes! Leve de vakantie.  De eerste werkdag was daar, en na vier uur was ik ermee klaar. Alle acties die ik had overgedragen, waren volledig mislukt. Niet goed opgepikt. Al mijn inspanningen van de dagen voor de vakantie volledig weggeslagen en een mailbox en voicemailbox vol met paniek-berichten. Financieel gezien voor de organisatie ook rampzalig. Ik kon wel janken. Maar erger nog, alle energie en plezier en vrijheid en lekker gevoel, opgebouwd in die drie weken Zweden…. Volledig verloren en kwijt. Een dramatische manier om te realiseren dat je loopbaan op een verkeerd spoor zit. Maar vooral ook om te realiseren dat je balans ver te zoeken is. Vakantie is fantastisch! Ik mag dit jaar nog en ik verheug me er erg op. Maar vakantie is niet alleen erg leuk, het is wat mij betreft een ideaal moment om te peilen hoe het staat met je balans. Hier even kort uitleg over “de balans.”  Het komt er dus op neer dat als je belastbaarheid afneemt of dat als je belasting privé of op werk aan het toenemen is, dat je in disbalans kunt raken. En dit wordt alleen maar erger als belasting hoog blijft en daardoor je belastbaarheid steeds meer wordt aangetast. Het is dus erg belangrijk om je balans goed te peilen bij jezelf. En een ideale manier is om te kijken hoe het met je gaat op en rond je vakantie. 1. Ga je op vakantie om uit te rusten? Of ga je op vakantie om te gaan genieten? Als je erg het idee hebt dat je op vakantie gaat om eindelijk je rust te pakken, dan is het wellicht een teken dat je veel energie kwijt raakt op je werk en dat de balans voor wat betreft je belasting en je belastbaarheid er niet echt is. 2. Tijdens je vakantie kun je merken dat het lang duurt voordat je dat lekker vakantiegevoel te pakken hebt. Ben je in de eerste dagen nog wat onrustig? Nog niet helemaal het gevoel dat je je werk los kunt laten, terwijl je dat echt heel graag wilt? Moet je echt nog even afkicken van telefoon en laptop? Dat is vervelend, en hopelijk duurt dit niet te lang. 3. Ziek zijn op vakantie! Dit hoor ik nog erg vaak, hoor. Dat je eigenlijk meteen ziek wordt op de eerste dagen van je vakantie. Blijkbaar loop je aardig op je tenen en trek je het nog op adrenaline, en op het moment dat je eindelijk de boel wat kan loslaten. Bam, je wordt ziek. 4. Je kunt je vakantiegevoel niet vast houden
Als het gaat om je loopbaan heb ik wel geleerd om de eerste dag van je werk na je vakantie even heel serieus te nemen. Kijk even hoe je die dag wakker wordt en ervaar echt even goed hoe je op je werk zit. Is de plezier er? Of is er alleen frustratie en verlang je meteen weer naar vakantie? Vakantie is leuk, maar het moet geen noodzakelijk iets worden. Noodzakelijk in de zin dat je het echt nodig hebt om eindelijk eens rust te pakken. Van je vakantie kun je eigenlijk het beste maar gewoon lekker genieten!     Het is vakantietijd. Dus we gaan niet te complex doen. Even lekker relaxt, genieten van het zonnetje. Een heel klein beetje plezierig denkwerk om de hersenen nog wat actief te houden kan soms nog wel fijn zijn. Maar dan wel op een ontspannen manier. Je kunt een boek lezen, een beetje muziek luisteren... Maar je kunt ook gaan puzzelen. En daarom heeft Robait een klein simpel rebus'je gemaakt. Om even van te genieten! Enjoy!   Deel I - Baby on Board Je kent ze vast wel, die stickers die je op autoramen wel eens ziet: “baby on board”! Ik had nooit echt het nut door van zo’n sticker. Nu ben ik vader, en ik snap het een beetje. Bij ons in het dorp hebben we eigenlijk één doorgaande weg. Een gedeelte daarvan, daar mag je 50 rijden, maar een groot gedeelte is een 30 km zone. De winkels in het dorp liggen aan deze doorgaande weg en regelmatig loop ik met de kinderwagen naar de Spar, de slager of de groenteboer. En dat is soms best wel een vervelende ervaring. Niet alleen moeten we regelmatig oversteken om van de ene winkel naar de ander te kunnen. Op een bepaalde plek is de stoep namelijk heel smal. De kinderwagen past er precies op, maar het houdt niet over. Het probleem is echter niet de beperkte ruimte, of het oversteken… Het probleem is dat er heel vaak gewoonweg geen 30 km wordt gereden. Men rijdt vaak te hard. En dat is niet prettig: Een hard rijdende vrachtwagen, die voor je gevoel op een paar centimeter van de kinderwagen langs je heen gaat. Je voelt je dan zo kwetsbaar. Vaak zie je ook wel dat de bestuurders zien dat je met een kinderwagen loopt, en dan zie je vaak ook wel dat men wat meer van het gas af gaat. En dan snap ik die eerder genoemde “baby on board” sticker een stuk beter. Het attendeert de andere weggebruikers op het feit dat er nog een jong leven aan boord is, waar je maar beter wat voorzichtig mee om moet gaan. Geen rare dingen doen, dus. Voorheen zocht ik nog erg naar het nut van zo’n sticker. Maar nu als vader snap ik het nut. Echter nu ik het snap, nu irriteert die sticker me mateloos! Mooi natuurlijk dat men wat van het gas af gaat… Maar in principe moet je geen kinderwagen of sticker nodig hebben om rekening te houden met kostbaar leven. Die sticker, ik zie het als betutteling, zou je dus niet nodig moeten hebben om je verantwoordelijkheden te kennen. Maar blijkbaar hebben we het wél nodig. Dit vind ik betutteling voor iets waar je niet over zou moeten hoeven betuttelen. Hier moest ik mede aan denken toen ik op LinkedIn een post zag over een ander soort betutteling die niet zou moeten hoeven. Deel II - De betuttelende werkgever Ik zag diverse comments bij een artikel over het feit dat werkgevers hun medewerkers motiveren om te gaan sporten. De comments waren niet mals…. In de trend van: “Waar bemoeit de werkgever zich mee, wat een betutteling!” tot “Iedereen moet toch zelf weten of en hoe je aan sport doet?” Is er sprake van betutteling als een werkgever een werknemer wil bewegen om te gaan sporten? Dit is mijn antwoord: Er is wat mij betreft sprake van heel veel betutteling hier in Nederland! Maar een werkgever die een werknemer wil laten bewegen? Dat is amper betuttelen. De werkgever wil een andere echt hele grote betutteling namelijk juist voorkomen! Ik zal dit proberen uit te leggen. Ik zie betutteling als iets “verregaand geregeld hebben”. En als je mij vraagt hoe het hier in Nederland gesteld is met dit verregaand regelen, ja dan is er wat mij betreft heel veel verregaand geregeld. Ik denk dan met name aan de situatie die er ontstaat als je je ziek meldt als werknemer. Want! Er wordt hier in Nederland namelijk geen onderscheid gemaakt tussen risque social en risque professionel! Ga daar maar aan staan! “Risque wat?” Risque social is arbeidsongeschiktheid door een buiten het werk gelegen oorzaak. En Risque professionel is arbeidsongeschiktheid door een arbeidsongeval of beroepsziekte. In beide gevallen heeft de werkgever de plicht tot doorbetaling van het loon bij ziekte. Ongeacht de oorzaak! Maar niet alleen de kosten van de eerste twee jaar loondoorbetaling. Ook de kosten van daarna als de werknemer in de WIA terecht komt, komt voor een groot gedeelte op het bordje van de werkgever. Nogmaals: ongeacht de oorzaak! Fijn toch? Dat je niet de discussie hebt wat de oorzaak van je arbeidsongeschiktheid is en dat er geen consequenties zijn als de oorzaak buiten het werk gelegen is. “Goed verregaand geregeld!” Tja. In principe handelt Nederland in strijd met de Europese Richtlijnen door geen onderscheid te maken in risque social en risque professionel. Dus wie weet gaat dat nog eens veranderen. Veel werkgevers hebben daar wel wat oren naar natuurlijk. Als je wegens slechte conditie of een ongezonde levensstijl uiteindelijk uitvalt, bij wie ligt de verantwoordelijkheid? Omdat de rekening doorgeschoven wordt naar de werkgever, tja, dan voelt deze zich een stuk verantwoordelijker voor jouw gezondheid en wellicht willen ze je stimuleren gezonder te leven of te gaan sporten. Dat is logisch. En ja, dan krijg je dus acties van je werkgever om je de sportschool binnen te krijgen. Het is mijns inziens een slecht teken dat werkgevers dit nog moeten doen. Iedereen zou zijn eigen verantwoordelijkheden moeten kunnen dragen. Heel veel mensen doen dit gelukkig wel, dat is natuurlijk ook wel duidelijk, maar blijkbaar niet iedereen. Kortom. Ik hoor bijna nooit iemand klagen over dat het hier heel verregaand voor je is geregeld, ook als je helemaal niks aan je eigen gezondheid zou doen. Maar dan wordt er door een aantal social media gebruikers wel geklaagd over de werkgever als die acties uitzet om je te bewegen gezonder te worden. Dubbele moraal, wat mij betreft. Maar, ik ben eerlijk, het is irritant….. dat een stimulerende werkgever nodig is. Net als dat een “baby on board”-sticker nog nodig lijkt te zijn.   Over hoe ons arbeidsleven gaat veranderen. En over hoe de generatie die nu geboren wordt de eerste generatie is die op Mars terecht kan komen. Het is een no-brainer, maar toch staan we er wellicht niet vaak genoeg bij stil: technologische ontwikkelingen zijn van invloed op de arbeidsmarkt. En hoe! Ik weet nog dat toen ik ruim 25 jaar geleden mijn opleiding MBO-BA had afgerond dat ik maar een paar uurtjes computerles had gehad maar dat ik wel daar nog Blind Typen heb gekregen. Typen op een echte ouderwetse typemachine. Met een typelint! Met tien vingers! Als ik nu een plaatje zie van zo’n ouderwets ding op instagram of zo, dan noemen ze zoiets #vintage. Internet was niet voor iedereen echt toegankelijk, toen ik mijn eerste diploma kreeg. - Als ik het woord “instagram” toentertijd had getypt op de typemachine tijdens de les, zou dat als een typefout worden aangerekend.- Echter, de ontwikkeling was niet te stoppen. Zoals ik al eens eerder schreef, vroeger moest ik elke week back-up tapes maken van de gegevens van de afgelopen week. Hopeloos ouderwets, natuurlijk. Vintage als de pest. En ik ben echt niet oud. (Vind ik zelf.) Ons arbeidsleven heeft veel gemerkt van technologische ontwikkelingen. Ik hoef de ex-V&D verkoper niet te vertellen welke invloed internet en internetwinkelen op de sector retail kan hebben. Dat is een negatief voorbeeld. Maar het heeft ook positieve invloed natuurlijk. Ik zou zelf niet weten hoe mijn eigen werk te doen zonder de hulp van internet. Complexe dingen worden eenvoudiger. Als je tenminste mee kunt gaan met de ontwikkelingen. Iets wat V&D niet is gelukt. Nu zul je denken dat zulke ontwikkelingen vanzelf gaan en dat het soms wel eens kan duren voordat je huidige baan gaat veranderen. Ik leef ook met de dag, maar ik kan dromen en een beetje in de toekomst proberen te kijken. Is het mogelijk om een aantal conclusies te gaan verbinden aan een aantal ontwikkelingen die grote impact gaan hebben op de maatschappij? En welke ontwikkelingen zijn dat dan? De huidige klimatologische ontwikkelingen zullen wellicht desastreuze gevolgen hebben voor de maatschappij, dus dat kan zeker z’n impact hebben op je loopbaan in de komende decennia. Het is echter ook één van de redenen dat er nu na jaren een bepaalde urgentie bij veel mensen is gaan leven. Dat we naar Mars moeten. “De verre reis.” En dan begint mijn SF-hartje een beetje te kloppen en ervaar ik hoop voor de toekomst. Niet alleen voor mezelf maar met name voor de generatie die we nu aan het neerzetten zijn. Mijn zoontje zou wel eens naar Mars kunnen gaan. Wow, wat een raar gevoel is dat! Net zo goed dat het internet ontstond vanwege de technologische innovatiedrang van de VS naar aanleiding van de lancering van de Spoetnik I, net zo goed is het meer dan waarschijnlijk dat de technologische ontwikkelingen in een stroomversnelling komen als er op meerdere fronten wordt gedacht en gepland om een bemande trip naar Mars te kunnen realiseren. Maar de tekenen zijn er zeker naar. Op verschillende fronten wordt met man en macht gewerkt om een bemande reis ergens in de jaren ‘30 tot stand te brengen. Particuliere initiatieven maar ook initiatieven van NASA. Dat is al over twintig jaar! Makkelijk is het niet. Er moeten nog veel oplossingen worden bedacht om mensen naar Mars te krijgen en om mensen op Mars te kunnen laten overleven. Die creatieve innovativiteit die nodig is gaat ons allen beïnvloeden, in meer opzichten dan we ooit zouden kunnen bedenken. Ook al in de twintig jaar die we nu voor ons hebben. Hele sectoren kunnen verdwijnen, en nieuwe sectoren zullen verschijnen. Ik kan me voorstellen dat er bijvoorbeeld technieken moeten worden ontwikkeld waarmee we met veel minder verspilling van zoetwater voedsel kunnen verbouwen, of dat landbouwgrond niet snel wordt uitgeput. Of we moeten technieken leren om niet compleet gek te worden van isolement en isolatie-techniek perfectioneren om blootstelling aan straling te voorkomen. Dat zijn maar een paar eenvoudige gedachten. Maar als je het doortrekt naar wat het zou kunnen betekenen als zoiets lukt…. Ons werk gaat veranderen, onze loopbanen zullen worden ontmanteld en weer opnieuw moeten worden uitgevonden. Zal de sector landbouw over twintig jaar nog wel kunnen bestaan zoals nu, als we bijvoorbeeld heel gemakkelijk groenten kunnen verbouwen voor een heel gezin op ons eigen balkonnetje? Ik noem maar iets geks. Of er komt een hele subsector ruimte-psychologen, of in het onderwijs gaan we kinderen hele andere dingen leren: wat dacht je van de vakken “baanberekening”, “waterdetectie” en “zonnekracht”. Naar Mars gaan. Het is een verre reis. Een reis die voor de meesten van ons niet gegeven zal zijn. Echter de verre reis is ook een reis naar het onbekende, ook voor de achterblijvers, en de dingen die we gaan leren gaan ons allen beïnvloeden. Eén ding is wat mij betreft zeker… We zullen ons allemaal nog een paar keer opnieuw moeten uitvinden. En dit kan spanning opleveren. Veranderen van carrière doet dit. Verandering komt altijd met een bepaalde weerstand. Maar zie het maar als een verre reis die we samen gaan maken. We hoeven niet bang te zijn, het overkomt ons namelijk allemaal. De meesten van ons hebben internet ook onder de knie gekregen. Ik heb zeker een positief gevoel hierover. Want ik kijk om me heen, en ik zie: we zijn niet allemaal vintage. |
Archieven
Juli 2022
Categorieën
Alles
|
|
Alles van deze site Copyright Robait - Alex van der Meer
Robait staat ingeschreven bij de KvK onder "Robait2Work" en heeft als nummer: 66059704 | ||||||||||||||
