Blog Archives

27/9/2018

Op blote voeten op zoek naar je ritme...

0 Comments

27/9/2018

Heb je enig idee hoeveel mensen last hebben van werkdruk en wat de gevolgen daarvan kunnen zijn? En, neem jij werkdruk wel serieus? Of maak je je daar niet druk om? Wellicht moeten we nog een taboe doorbreken, want beginnen we vaak niet te realiseren dat er sprake is van werkdruk op moment dat het eigenlijk al te laat is? Ik zeg: sta eens stil bij werkdruk. Want stilstand is in dit geval vooruitgang! Daar gaat dit artikel onder andere over. En we gaan het hebben over een zeer talentvolle zangeres uit Canada.

“You can't even make up my mind
One more song the radio won't like”
- Kathleen Edwards

Afgelopen week viel me nog eens op hoeveel haast we allemaal wel niet hebben. We hebben het maar druk, druk, druk. Ook als we het niet druk hoeven te hebben, maken we het ons wel. Ik schreef er een miniblog over. Dat als we noodgedwongen even rustig aan zouden moeten doen, dat we dat dan vaak niet doen. De rechtervoet wordt amper van het gaspedaal gehaald.

Hier kun je de miniblog lezen. De tekst van het reguliere artikel wordt hieronder vervolgd.

Naast de haastige automobilisten die per se moeten voorkomen een paar seconden tijd te verliezen viel me nog meer op de afgelopen week. Ik las een schokkend bericht. Een zorgorganisatie heeft moeten besluiten een afdeling voorlopig te sluiten. “Als gevolg van het onvoldoende kunnen invullen van openstaande vacatures en een hoog ziekteverzuim is het momenteel niet mogelijk het team op de afdeling compleet te krijgen en te houden,” zegt het bericht De organisatie wil verdere overbelasting van medewerkers voorkomen. Er is dus sprake van een hele hoge werkdruk op die afdeling, zo groot dat het niet meer mogelijk is de juiste zorg te bieden. Dat is dus met recht een hele zorg.

Ik vind natuurlijk dat een organisatie ballen toont door rigoureuze maatregelen te nemen om verdere problemen bij de werknemers te voorkomen en om eens goed stil te gaan staan bij hoe je de boel moet gaan organiseren om vanaf nu je dienstverlening optimaal te kunnen krijgen en je werknemers te allen tijd positief bij de les te houden.

Van een beetje hard werken is nooit iemand doodgegaan.

Nee, ik vind niet dat hard werken verkeerd is. Wat wel verkeerd is is dat je het punt bent gepasseerd dat je van hard werken nog energie en plezier kunt hebben. Dat hard werken en werkdruk een last begint te worden. En dan moet je maar het lef hebben om daar direct iets mee te doen. Maar daar ligt wel een probleem!

We leven namelijk in een maatschappij waarin we hebben geleerd om hard te zijn. Naar elkaar toe en voor jezelf. Softies, daar hebben we een hekel aan. Mensen die huilie huilie doen, daar moeten we ons maar niet te druk om maken. We knallen door, we zijn succesvol, en we kennen geen zwakte.

Ik heb een tijd terug eens een artikel geschreven over het feit wat ik heb geleerd van een burn-out. En ondanks dat het stuk was bedoeld aan te tonen dat je juist heel veel kunt leren van de weg terug, en dat je dus als werkgever helemaal niet bang hoeft te zijn een werknemer aan te nemen die ooit een burn-out heeft gehad, werd ik geconfronteerd met feedback dat het zo dapper van me was er zo open over te schrijven. Men wenste me succes en sterkte. Alsof ik mijn hoofd in een strop had gelegd.
Een ander aspect wat me opviel was dat het artikel heel erg weinig werd gelezen. En ik zie dat nog steeds in de data terug. De artikelen die over negatieve dingen gaan, waar we liever niet aan denken, of naar willen kijken, die worden het minst gelezen. Ik zie dat bijvoorbeeld ook heel erg bij mijn artikel over seksuele intimidatie op de werkvloer. Totaal niet te vergelijken met de hoeveelheid lezers van de wat meer ludieke artikelen.

Daarom mijn quote aan het begin van dit artikel van de door mij zeer gewaardeerde zangeres Kathleen Edwards, van haar prachtige debuutalbum Failer (2003): One More Song the Radio Won’t Like
We luisteren niet graag naar sommige liedjes. En het liedje dat gaat over dat werkdruk een hele grote veroorzaker is van ziekteverzuim, is dan wel een bekend nummer, maar gruwelijk onpopulair.

Wat valt er te doen?

Maar voor de geïnteresseerde luisteraar heb ik hier nog wel wat mogelijke aandachtspunten. Wat mij betreft komt werkdruk niet alleen. Een individu kan werkdruk ervaren, maar het is een zaak voor iedereen die bij die individu is betrokken. Leidinggevenden, vooral die, zouden alert moeten zijn, alsmede adequaat en gericht op preventie.

Want realiseer je wel dat zeker één op de drie werknemers last heeft van een hoge werkdruk. Dat is een behoorlijk gezondheidsrisico.

Je kunt werkdruk herkennen als er sprake is van veel overwerk of als geplande deadlines niet worden gehaald. Dit zijn dingen waar je heel concreet over in gesprek kunt gaan. Maar je kunt ook werkdruk ontdoen van het taboe en in algemene zin gewoon bespreekbaar maken in overleg en in persoonlijke gesprekken. Juist ook als er aantoonbaar geen sprake is van werkdruk.

Persoonlijk vind ik het erg belangrijk om in werksituaties zoveel mogelijk gericht te zijn op duidelijk en concreet zijn. Ik bedoel, dat het voor de werknemer echt duidelijk is wat behoort tot zijn taken en wat er precies van hem wordt verwacht. Daarbij is het erg belangrijk een medewerker nooit te veel in onduidelijkheid te laten verkeren als het gaat om zijn contract of toekomstmogelijkheden. Met duidelijkheid weet je onzekerheid, en de werkdruk die daar bij hoort, voor een groot gedeelte te voorkomen.

Stilstaan!

Daarnaast wil ik een pleidooi doen voor wat betreft stilstaan en niks doen. Zoals ik in mijn miniblog al aangeef: ik vind het sneu als werknemers zo hard aan het knallen zijn, dat ze hele mooie momenten aan het missen zijn. En niet even kunnen genieten van wat er om ze heen gebeurt.

Een pauze nemen, als voorbeeld, ook al heb je eigenlijk geen tijd, dat gaat je gewoonweg later weer tijd opleveren. Of het geeft je even de nodige energie. Dit is een waarheid als een koe. Maar die koe zie je niet in de wei staan als je hard moet rijden en je heel erg strikt moet focussen op de weg.

Wetenschappelijk is het ook bewezen dat een stukje niks doen je heel veel oplevert. Ik gaf het al eens eerder aan. Durf ook eens het advies te geven aan je medewerker om eens een keer helemaal niks te doen. Door je brein rust te gunnen worden automatisch verbindingen tot stand gebracht die je nieuwe inzichten weten op te leveren of je krijgt nieuwe ideeën.

Zorg er dus voor dat er momenten kunnen zijn om even stil te staan. De werknemer moet dat ook lekker kunnen doen, zonder dat deze de gedachte heeft dat er nog zoveel werk is of dat het gewoonweg niet mogelijk is vanwege zieke collega’s of vanwege een te krappe planning. Je moet echt de luxe kunnen hebben de voet van het gaspedaal te kunnen halen. Zonder dat je bang bent een ongeluk te veroorzaken.

De rust-taak

In praktische zin zou ik er gewoon een taak van maken. “In deze functie ga je regelmatig even niks doen en sta je zo nu en dan stil om de omgeving eens goed in je op te nemen.”

Een andere omgeving

Ik wil nog even besluiten met Kathleen Edwards. Je zou me fan kunnen noemen. Haar plaatwerk vind ik erg mooi, en ik heb een aantal jaar terug genoten van een heerlijk optreden in Vera, Groningen. Maar de laatste paar jaar moet ik haar missen. Ze is een tijd gestopt met musiceren en met het vele optreden. In 2014 besloot ze dat het even genoeg was en dat ze een andere omgeving nodig had. Ze begon aan een andere uitdaging. Wellicht zocht ze naar een andere werkomgeving om wat meer te kunnen genieten en minder druk te ervaren. Weg van de druk en de beperkte inkomsten van de muzikant die niet groots is doorgebroken. Ze begon een koffiehuisje, met de naam Quitters. Leuk bedacht, Kathleen!

Na een paar jaar is ze weer wat gaan optreden. Dit jaar is ze op muzikaal gebied weer wat meer actief als ik haar website mag geloven. Wellicht dat de andere omgeving voor haar heel veel heeft opgeleverd. En dat ze straks weer hele mooie nieuwe nummers aan het maken is. Een frisse start. Even stilstaan of iets anders doen, en daar dan de vruchten van plukken. Vanuit een koffiehuisje lekker aan de bak.

En intussen kun jij met de volgende artikelen aan de bak....

0 Comments

20/9/2018

Miniblog #55

0 Comments

Read Now

Let op je woorden...

De vorige miniblogs:

0 Comments

16/9/2018

Miniblog #54

0 Comments

Read Now

Ik ben geflest...

0 Comments

13/9/2018

Het 2e Spoor Bijster

0 Comments

Read Now

Opgave: Een trein rijdt van A naar B. Onderweg wordt besloten dat het niet naar B kan gaan eigenlijk, en naar C moet gaan rijden. Wat is logisch?

a. Je huurt iemand in die de trein eigenhandig gaat optillen en vervolgens de trein op een ander spoor gaat proberen te plaatsen.

b. Je blijft op hetzelfde traject. Station C ligt namelijk gewoon een station verder dan station B.

Op dit moment besteed ik veel tijd aan 2e spoortrajecten. Meer dan voorheen. Ik doe dit graag, maar er is aan de andere kant ook een zekere frustratie. Je zou kunnen spreken van een haat/liefde verhouding. Het mooie van een 2e spoortraject is als je daadwerkelijk met je cliënt mooie stappen kan maken richting een nieuwe functie bij een andere werkgever. Maar vaak genoeg is er ook sprake van beperkte progressie. En dat zou ik nog wel kunnen accepteren, ware het niet dat ik nog te vaak het idee heb dat een 2e spoortraject veelal nog vanuit een achterstandspositie moet worden aangevangen.

Eerst, wat is een 2e spoor?
Als een werknemer vanuit ziekte niet meer kan terugkeren naar de oorspronkelijke functie en als er ook geen passend werk voorhanden is binnen de eigen organisatie, dan moet de werkgever samen met de werknemer zich gaan richten op het 2e spoor. Dan gaan ze op zoek naar ander werk bij een andere werkgever.
In principe mag de werkgever dit zelf doen met de werknemer, maar in de praktijk wordt er veelal een derde partij ingehuurd die dan samen met de werknemer een traject gaat doen. Zo zou je zo’n traject dus ook via Robait kunnen laten verlopen.

Wat zijn de resultaten?
De resultaten zijn fantastisch als je de lat laag gaat leggen en er tevreden mee bent dat de werknemer een zeker mate van zelfstandigheid heeft verkregen om de arbeidsmarkt te kunnen betreden. Maar als je verwacht dat de medewerker daadwerkelijk binnen een aantal maanden een nieuwe baan heeft gevonden? Dan zul je zien dat dat de uitzonderingen zijn. Ook bij Robait. Daar ben ik heel eerlijk in. Het is nog te vaak een stap te ver.

Dat komt uiteraard ook voor een stuk door de arbeidsmarkt. Niet alle soorten functies zijn in grote mate vacant. Zeker niet als je wat aangepast werk nodig hebt. Maar vaak is het ook een kwestie dat er veel tijd nodig is voor acties, oefeningen en gesprekken voordat daadwerkelijk de juiste sollicitatie-activiteiten kunnen worden aangevangen. Vaak moet er eerst nog een juiste mindset tot stand worden gebracht. Geloof in, en bewust zijn van, eigen mogelijkheden. Maar ook het idee dat je toekomst elders komt te liggen.

In de put!
Nee, heel vaak begint het traject met een dieptepunt. De werknemer heeft voor het eerst begrepen dat terugkeren naar eigen werk niet meer mogelijk is. Daar was al de hoop en energie op gericht geweest. Nu moeten we ons ineens gaan richten op mogelijkheden elders. Vanuit een ziekte. Dat is een hele stap om te gaan zetten. Een hele ommezwaai. Je moet letterlijk op een ander spoor worden overgezet. En met een beetje pech zijn de rails niet passend voor de trein die je geworden bent in het eerste spoor.

En dat zou het niet moeten zijn, een ommezwaai. Een 2e spoortraject zou eigenlijk geen “ander spoor”-traject moeten zijn. Maar juist een logisch vervolg. Het traject zou niet geheel anders moeten voelen. Alleen het einddoel wordt nu anders geformuleerd. Een zelfde spoor, maar gewoon een ander eindstation.

We gaan alleen maar een station verder.
Zogezegd zijn het uitzonderingen…. Werknemers die bij het begin van het 2e spoor traject klaar zijn om zich te gaan richten op andere mogelijkheden. En dat is een gemiste kans. Mijn advies is om een aantal “2e spoor-elementen” toe te voegen aan het oorspronkelijke 1e spoortraject. Zorg als werkgever voor een soepele overgang, de kadans van de trein zal niet veel anders moeten voelen.

Hoe dan?
Ik heb twee magische woorden voor je:
1. WERK!
Het kan nooit zijn dat als een medewerker benutbare mogelijkheden heeft deze niet worden benut! Bij een dreigend langdurige ziekmelding moet je kritisch zijn naar jezelf toe. Als de bedrijfsarts aangeeft dat er re-integratiemogelijkheden zijn voor passend werk, en je kunt dit zelf niet bieden, dan moet je het lef hebben verder te kijken dan je eigen toko. Is er een bedrijf in de buurt waar je medewerker een hand-en-span dienst zou kunnen doen? Is er desnoods wat vrijwilligerswerk te doen ergens? Moet er desnoods werk thuis worden gebracht? Bespreek dit met je werknemer, zoek naar de optimale benutting.

Kijk, als je verder durft te kijken, buiten je eigen kantoormuren, dan richt je je focus al op extern. En dat is alvast niet verkeerd voor het geval dat dat officieel zal moeten. Je werknemer ziet en leert dat er buiten de deur ook mogelijkheden zijn, andere leuke organisaties. Je werknemer is al aan het netwerken, loopt al met andere mensen mee, zet zichzelf al bij andere organisaties op de kaart. En bovenal, je werknemer is gewoon lekker aan het werk en aan het re-integreren, en ontdekt welke mogelijkheden en talenten er nog meer zijn. Het mes snijdt dus aan twee kanten.

En het mes kan aan drie kanten gaan snijden als je je werknemer zelfs tijdelijk een stuk kunt detacheren. Dan bespaar je ook nog eens significant op je directe verzuimkosten.

Ook als de bedrijfsarts blijft volharden in het feit dat werknemer nog geen re-integratie-activiteiten kan doen, blijf dan zelf in ieder geval waakzaam voor de externe optie. Juist ook als het einddoel gewoon terugkeer eigen werk bij de eigen werkgever is. Stel de vraag aan de bedrijfsarts of er wellicht al wel wat stappen kunnen worden gezet elders. Wellicht is de drempel zelfs lager om eerst even op neutraal terrein wat stapjes te gaan zetten voordat je weer op je eigen werk verschijnt.

2. STIP!
Als werkgever heb je de taak om de juiste kaders uit te zetten bij je werknemer voor als er sprake is van een mogelijk langdurige ziekmelding. Je zet dus piketpaaltjes uit en je plaatst een stip op de horizon! (Vergeef me deze bla-bla-termen, ik krijg er vaak zelf jeuk van, maar ik weet nu even niet anders te verzinnen wat beter aan weet te sluiten…)

Je schetst vroegtijdig het complete verhaal en de mogelijke scenario’s. Ook leg je duidelijk uit dat re-integratie niets anders is dan “ondernemend denken in mogelijkheden.” En dat daarbij dus tijdelijke externe oplossingen horen in het 1e spoor. En je legt uit in welke gevallen een 2e spoor om de hoek komt kijken en wat dat dan eventueel van de werknemer zou vragen.

Ga je dan slapende honden wakker maken in dat laatste geval? Krijg je dan niet te veel lastige vragen en gedoe? Dat je al over 2e spoor begint op moment dat het (nog) niet nodig is? Wellicht wel, en wellicht is het achteraf gezien maar onzin geweest. Maar beter dit, dan, na een jaar ziek zijn en niks weten, als werknemer ineens met een 2e spoor te worden geconfronteerd. Want dan weet je dat je altijd een 2e spoor met een fikse achterstand begint.

Kortom! Sluit extern kijken niet uit bij je reguliere 1e spoortraject. Het kan in dat kader ook helemaal geen kwaad om daar vroegtijdig wat hulp in te roepen, om te gaan sparren over de tijdelijke externe mogelijkheden.

Glazen bol!
“Ja maar, waarom zou ik dit allemaal gaan doen?” Je weet van tevoren niet of iemand naar een 2e spoor zal moeten gaan, en je mag ook zelfs niet te vroeg gaan beginnen met het 2e spoortraject van het UWV!”
Ik hoor de tegenwerpingen, ik weet waarom men bang kan zijn voor dit soort initiatieven. Maar er is nooit een probleem om werknemers meer ondernemend te krijgen of meer gericht op benutten van de eigen mogelijkheden. Dossier-technisch gezien kun je iemand prima elders laten werken in het kader van de re-integratie. Ook als het einddoel officieel nog steeds re-integratie eigen werk bij eigen werkgever is. Zolang je maar duidelijk kunt omschrijven dat de externe inspanningen gericht zijn op het bevorderen van de re-integratie eigen werk. Werkzaamheden en/of activiteiten zijn in veel gevallen gunstig voor de re-integratie, en als je dit intern lastig kunt bieden binnen je eigen organisatie dan heb je reden om dit elders te gaan zoeken.

Het UWV zal nooit lastig doen zolang je de goede argumenten voor je acties weet te tonen.
Als het dossier überhaupt bij het UWV terecht gaat komen. Stel je eens voor dat werknemer door deze acties eerder weer gere-integreerd is. Binnen de 2 jaar.

De vlam moet blijven branden. Er moet zuurstof bij anders gaat het doven.
En dan nog iets. Te vaak kom ik dossiers tegen van medewerkers die eerst met fysieke beperkingen zijn uitgevallen. Maar die naar verloop van tijd complexer zijn geworden omdat er intrapersoonlijke omstandigheden zijn bijgekomen. Psychische problematiek. En heel vaak komt dit gewoon simpelweg ook omdat werknemers die normaal gezien altijd werkten het heel moeilijk kunnen hebben met het lang thuis zitten.
Van mezelf weet ik nog dat ik ooit eens een maand werkloos ben geweest. Dat is een hele tijd terug, maar ik weet het nog precies. Ik had toen niks om handen en ik gleed behoorlijk af. Qua ritme, verzorging, gezond leven. Ik was het gewoon niet gewend om thuis te zijn en de muren kwamen op me af. Na een maand! En ik was niet eens arbeidsbeperkt!

Stel je voor dat werknemers soms wel eens een jaar gewoon thuis zitten…. In mijn geval hadden ze me dus kunnen opvegen na een jaar. En volgens mij is dat bij veel mensen het geval. Ik zeg dit niet voor niks. Het komt mijns inziens te vaak voor dat gedurende het 2e spoortraject ook gestart moet worden met het opdoen van arbeidsritme. Dat is natuurlijk eigenlijk heel raar, als je daar eens goed over nadenkt.

Het vervelende van ziekteverzuim is altijd de “Ja, maar… “-discussie.
Ik kan me voorstellen dat als je dit gelezen hebt nog vragen hebt. Want dat is nu eenmaal zo bij verzuim. Er is altijd een vermoedelijke reden om niet proactief te gaan zitten op het benutten van mogelijkheden. Veel van die redenen en discussies heb ik tot nu toe proberen te tackelen.
Dit zijn er een aantal:

Tot slot wil ik het volgende nog zeggen. Een oproep recht uit mijn hart!
Vergeet nooit de vlam te laten branden. Laat het niet uitdoven.
Een geblokkeerde trein komt namelijk nooit ergens. Via welk spoor je het ook probeert.