“Is Everybody Happy?” Het moet me van het hart. De laatste tijd valt het me weer eens erg op dat er veel uitingen zijn van ontevredenheid bij werknemers. Dat zie je natuurlijk niet alleen bij gecoördineerde acties voor betere arbeidsvoorwaarden. Of als Ronaldo naar Juventus gaat. Je ziet het ook bijvoorbeeld in het nieuws over individuele werknemers, zoals die werknemer bij Tesla die aan het saboteren is geslagen. “Wens me sterkte! Ik ga werken!” Zelfs verbaas ik me wel ook heel erg vaak als ik op de social media gekleurde uitingen zie over werken en aan het werk gaan. Met name als het weekend eraan komt, of als het weekend net geweest is. Men wenst elkaar dan succes en “sterkte”, en zucht dat het maandagochtend is. Dit voelt voor mij soms raar, met name omdat ik ook mensen aan het begeleiden ben die er alles voor doen om aan een baan te komen. Dus als ze een baan vinden, dan is het ook niet snel goed? Kan trouwens nooit de bedoeling zijn voor jou als werkgever. Mochten je werknemers ontevreden zijn of het er zwaar mee hebben voor je te werken, dan wordt dit heel snel gedeeld met de rest van de wereld blijkbaar. De sleutel Er is in de loop der jaren uiteraard vaak onderzoek geweest naar werknemerstevredenheid. En over het algemeen kun je concluderen dat er altijd wel wat sprake is van een zekere mate van ontevredenheid. Maar aan de andere kant zijn er ook altijd wel werknemers die zeer tevreden zijn. Gelukkig maar. En wellicht moeten we ons vooral hierop gaan richten. Waarom en wanneer zijn mensen tevreden met hun werk? Wat maakt een werknemer namelijk tevreden? Wat is dat precies? Er zijn veel experts actief en er is veel onderzoek naar geweest. Je kunt je uren verzuipen in theorieën en verhalen, maar ik denk dat ik de essentie aardig te pakken heb met de volgende drie factoren:
En eigenlijk hoef je daar geen professor voor te zijn om dit te kunnen inzien. In de praktijk van alledag kom je dit toch ook gewoon tegen? Toch? Ik wel, in ieder geval. En hier kom ik dan weer eens als trotse vader op de proppen met mijn favoriete onderwerp: De Peuter Familias! Kindje blij! Ons ventje is tevreden als hij goed zijn rust heeft gehad en een goed vol buikje heeft. Hij heeft genoeg energie. Dat is eigenlijk ook waar het om draait bij een goede werk-privé balans. Dat je voldoende energie hebt. Laatst waren we in een familiepark met veel aantrekkelijke attracties. Met als hoogtepunt een ritje met een trein! We dachten hem er een groot plezier mee te doen. Maar het spoor liep dood als het ware. Hij keek wat ontevreden, was niet vrolijk en reageerde niet echt op het treintje. Hij had geen energie genoeg. Na een boterham en wat poffertjes kon er weer positief worden gereageerd op de attracties. Genoeg energie, goed in balans, happy! Verder is het ook een tevreden kind natuurlijk. We tonen onze betrokkenheid en reageren adequaat op zijn signalen. (Althans, we doen ons best.) Ouders die actief zijn in het leven van hun kind hebben vaak een betere band met hun kind dan ouders die zich nergens mee bemoeien. Betrokkenheid schept een band. Door betrokken te zijn kun je ook betrokkenheid terug verwachten. En dan heb je het punt van “duidelijkheid”. Je kunt nooit duidelijk genoeg zijn. Dat is bij een kind die nog erg jong is wellicht wat lastig, maar de aanhouder weet het altijd te winnen. Wat kinderen vooral nodig hebben zijn duidelijke afspraken. Dus: vaste regels en een besef wanneer een grens overschreden wordt. Duidelijkheid geeft rust en houvast. Een kind weet waar het aan toe is en heeft minder de behoefte de grenzen te blijven opzoeken. Het is van belang de doelpalen niet te gaan verzetten. Je toont betrouwbaarheid en je creëert rust. Voor iedereen is dat prettig. Zijn werknemers net als kinderen? Nu wil ik natuurlijk niet beweren dat je je medewerkers als kinderen moet laten behandelen. Maar wat goed is voor een kind is zeker niet verkeerd voor een volwassene. Genoeg energie, betrokkenheid en duidelijkheid, zijn gewoon basiselementen voor tevredenheid. Daar hoef je niet kinderachtig om te doen. Nou moet ik zeggen dat je met deze drie elementen als leidinggevende goed uit de voeten zou moeten kunnen. Met name kun je heel vlot adequaat te werk gaan, als het gaat om het creëren van meer duidelijkheid en het vergroten van de betrokkenheid. Verder is het wellicht wat lastiger om met je medewerker het gesprek aan te gaan over de werk-privé balans, maar als je daar vaker mee te maken hebt gehad, dan gaat het als vanzelf op een gegeven ogenblik, en ook op een positieve manier. Kun je nog iets doen in dit kader met je preventiebeleid? Je kunt Rome op verschillende manieren bereiken, maar een uitermate belangrijk onderdeel om tot medewerkerstevredenheid te komen is toch ook wel je uitgekiende preventiebeleid. Ik vind het jammer om te zien dat er bij preventie vaak wordt gedacht dat er gekeken moet gaan worden naar de doemscenario’s en hoe deze te voorkomen. Een negatief beeld wat mij betreft. Erg denken in problemen, niet denken in kansen. Zonde is dat. Het is volgens mij minstens zo belangrijk om preventie juist te zien als de ultieme kans. Als je gaat denken in mogelijkheden zul je zien dat je verplichte preventiebeleid een golden ticket kan zijn voor het toekomstige succes van jou en jouw organisatie. Je moet dus blijkbaar investeren, doe het dan op de manier waar je het meest aan gaat verdienen. Zorg voor je beste return on investment. Tevreden werknemers zijn productiever, maar ook gezonder! Je beleid moet dus niet alleen gericht zijn op de gezondheidsrisico’s en de acties die je daartegen vanuit preventie gaat doen. Het moet juist ook een beleid zijn dat er op gericht is dat er gewerkt gaat worden aan medewerkerstevredenheid. Dus naast het belang van werken aan een goede balans, het creëren van duidelijkheid en het vergroten van de betrokkenheid over en weer. Hier zijn al heel snel zelf stappen in te maken, me dunkt. Niet alleen voorkomen van problemen, maar juist ook ontwikkelen van kansen. Zodra je gaat werken aan de ontwikkeling van kansen zul je zien dat daarmee ook heel veel gezondheidsproblemen voorkomen gaat worden. Werken aan tevredenheid is dus zo’n hele mooie kans. Wil je meer weten over het benutten van de kansen, dan mag je altijd even contact met me opnemen voor een vrijblijvend kennismakingsgesprek. Bijvoorbeeld als het gaat over hoe je in de praktijk op een prettige manier kunt werken aan meer duidelijkheid naar je werknemers toe. Maar het kan ook zijn dat je de nodige seminars wilt volgen over verschillende aspecten van preventie, meld je dan aan voor de eerstvolgende editie van Het Preventie Event van het Noorden. Zien we elkaar daar!
0 Comments
Over hoe een ingrijpende gebeurtenis op je werk nog invloed op je kan hebben en hoe er mee om te gaan.Heel kort geleden gebeurde iets raars met me. Het kwam onverwacht uit het niets. Op een vreedzaam moment, een wandelinkje in de zon op weg naar de bakker, moest ik plots terugdenken aan een heel vervelend oud werk-incident. Geen wolkje aan de hemel en ineens de donderslag. Bam! Boem! Auw! Het stak me. En mijn zonnige humeur verdween. Ik begreep het ook niet, het was jaren geleden, en ik was het eigenlijk alweer vergeten. Maar ineens kwamen alle details van die vervelende episode weer voorbij. En ik maar denken dat ik het achter me had gelaten. Wellicht komt het omdat ik de laatste tijd heel veel aan het schrijven ben. En dat ik veel ook uit eigen ervaringen put. Dat ik in mijn hoofd dingen weer wat aan het oprakelen ben. Hm, dacht ik, dan zal dit ook wel zo z’n doel hebben... Ik verwijs in dit kader graag ook naar de volgende artikelen: Ik ga de smeuïge details van genoemde werk-incident niet delen vandaag. Maar toen het weer als een slechte b-film in mijn hoofd werd afgespeeld kon ik de boosheid niet onderdrukken. Het gevoel bleef bij me hangen. Op die prachtige zonnige dag. Geen idee hoe ik zoiets moet noemen. Trauma is een te groot woord, maar ik kan me voorstellen dat zoiets na jaren nog wat met je kan doen. Je loopt er weer mee rond, je gaat denken aan wat je anders had kunnen doen, en je gaat fantaseren hoe de persoon van nu zou hebben gereageerd op die situatie van toen. Heel veel energie gaat ineens naar zoiets stoms wat in het verleden is gebeurd. Wat een verspilling, zou je kunnen zeggen. No way dat dit mijn werk en mijn privéleven negatief moet gaan beïnvloeden. Dus ik ben er mee aan de slag gegaan. Wat kon ik doen om die gebeurtenis nog te verwerken? Wat zou me helpen? Ik heb een aantal mogelijkheden bedacht en deze deel ik graag met je. Let wel: ik ben geen specialist en alle hieronder staande adviezen, daar knal ik bij deze een gigantische disclaimer op, maar voor mij werkt het: 1. Schrijven Heerlijk vind ik het, om dingen van me af te schrijven. Ik verzamel zo de nodige “brieven die ik niet verstuur.” Het helpt relativeren. Letterlijk dingen van je af schrijven. Maar ga niet een roman ervan maken. Hou het kort, en ga daarna iets anders doen. Desnoods een ander moment weer verder. 2. Open zijn Wees duidelijk wat je doormaakt en vertel wat je zou willen. Familie, vrienden en goede collega’s, er zijn altijd mensen die om je geven. Maak van je hart geen moordkuil. 3. Niet stoppen! Je kunt bij dingen stil staan, maar volledig stoppen met wat je normaal doet is niet aan te raden. Ook als het om een flinke trauma gaat! Ik ben zelf iemand die dingen absoluut niet wil medicaliseren. De enige dokter waar ik mee te maken wil hebben is Oetker. Maar het lijkt me logisch dat je bij grotere traumatische gebeurtenissen hulp gaat zoeken. Hulp is dan goed, maar ga je niet teveel opstellen als patiënt. Realiseer je wel dat stoppen met de dingen die je doet wat mij betreft averechts kan werken. Hou je (werk)ritme zoveel mogelijk. En als je rust moet pakken op medisch advies. Dat is dan oké, maar blijf niet te lang weg! Werken is gezond. 4. Ga naar buiten! Dit is mijn favoriete methodiek. Lekker naar buiten, de natuur in. De levende dingen om je heen. Kabbelend water, een beestje, een boompje. Heerlijk. Even op de fiets weg. Kost niks, dus het doet niet “auw” in je portemonnee. Ook hier heb ik een relevant artikel al eerder over geschreven: Dit waren de tips! Ik denk dat ik ook maar wil zeggen dat je van geluk mag spreken als je met slechts met het soort herinneringen te maken hebt waar ik mee te maken had dit keer. Een echt trauma is mij gelukkig niet overkomen, maar ik kan me wel voorstellen dat negatieve ervaringen op het werk in het verleden, in het heden nog wel effect kan hebben. Het is daarom niet onbelangrijk om er wel iets mee te doen. En als je er niet alleen uitkomt, alsjeblieft, zoek goede hulp. Wat je verder kunt lezen: |
Details
Archieven
Juli 2022
Categorieën
Alles
|