Category: Arbeidsritme

29/11/2018

Als het eigen werk niet meer wil

Read Now

Ik was in gesprek met een cliënt van mij. En ik vroeg hem wat hij van het 2e spoortraject vond en wat hij zou willen meegeven aan de cliënten die hem nog zouden navolgen….

Hij had er zeker wel wat over te zeggen. Graag wil hij zijn verhaal delen. Hier volgt een artikel van zijn hand. Speciaal voor degenen die hetzelfde gaan meemaken als wat hij heeft meegemaakt. We hopen echter allebei dat werkgevers, loopbaancoaches, en casemanagers, etc. dit artikel ook met belangstelling zullen lezen.

De schrijver van dit artikel heeft ervoor gekozen anoniem te blijven:

“Na jaren gewerkt te hebben komt er ineens een dag waarop het eigen werk niet meer wil. Door lichamelijke of psychische klachten, het wil echt niet meer. Natuurlijk waren de klachten al wel een tijd aanwezig. Maar langzamerhand werden ze steeds erger. Soms sprak je erover, maar meestal werd het afgedaan met de opmerking: “Och, je wordt een dagje ouder”, of “Iedereen heeft wel een keer wat.” "Leg je er maar bij neer."

Tot de dag dat het echt niet meer wil. Je gaat naar een arts voor een behandeling of naar het ziekenhuis in de hoop dat de klachten tijdelijk zijn. Maar de klachten zijn niet tijdelijk. Je komt tot de conclusie dat je je eigen werk niet meer kunt doen. Dit komt vaak aan als een mokerslag.

Je wordt onzeker, je kunt niet accepteren dat je een blijvende beperking hebt. Je hebt veel vragen, hoe gaat dit verder, wat zijn de financiële gevolgen? De stress neemt toe. Je komt bij een bedrijfsarts, een arbeidsdeskundige wordt ingeschakeld, het voelt alsof je geen grip meer op je eigen leven hebt.

De werkgever probeert nog wat met aangepast werk, maar met het rapport van de arbeidsdeskundige in de hand wordt geconcludeerd dat je op zoek moet naar ander werk bij een andere werkgever. Spoor 1 is mislukt, de re-integratiecoach komt in beeld. Vanaf dit moment word je begeleid naar ander ander werk.

Vaak schakelt de werkgever een professionele coach in. Ook blijf je tot het eind van het 2e jaar bezoeken bij de bedrijfsarts afleggen. Aan het eind van het 2e jaar, als het uiteindelijk niet is gelukt te re-integreren, zul je nog naar het UWV moeten. Daar wordt bepaald voor hoeveel procent je arbeidsongeschikt blijkt te zijn.

Maar hoe ga je om met dit hele proces? Zonder veel stress te hebben of je ongelukkig te voelen?

1. De werkgever

Vooral het contact met de eigen werkgever is belangrijk. Je moet goed in gesprek over hoe nu verder te gaan. Wat kan de werkgever aan - tijdelijk - aangepast werk bieden?

Er kan echter spanning gaan ontstaan. Voor de werkgever kan aan deze situatie een behoorlijk kostenplaatje gaan hangen. De kans is dat het uitloopt op een conflict tussen werkgever en werknemer als er niet veel begrip is voor elkaars situatie. Probeer dit dan voor te zijn. Schakel mediation zo snel mogelijk in. Juist om een echt conflict te voorkomen. Vraag vroegtijdig hulp in van je bond. De bond weet vaak wat de wettelijke regelingen zijn. Als beide partijen zich houden aan de wettelijke- en/of aan de cao-regelingen is de kans op een conflict ook minder groot.

In uitzonderlijke situaties wordt er nog onderhandeld over een regeling. Als je bijvoorbeeld al wat ouder bent en niet zo lang meer hoeft te werken. Stel altijd redelijke eisen, want te hoge eisen worden niet ingewilligd en zorgen alleen maar voor frustraties. Praat er ook niet te lang over, maar leg je wensen goed uit en luister ook goed wat de werkgever te bieden heeft. Is het verschil te groot, stop dan met onderhandelen. Doorgaan heeft alleen zin als er een klein verschil is.

2. De Bedrijfsarts

Het is ook verstandig om een goed contact met de bedrijfsarts te hebben. Hier komen we op een moeilijk punt. Er zijn namelijk vaak onderbuikgevoelens. Vaak wordt de bedrijfsarts gezien als een tegenpartij waar je de problemen wellicht wat groter moet maken dan ze zijn, om via hem je gelijk van arbeidsongeschiktheid te halen.

Natuurlijk, hij wordt betaald door je baas en zal daarom zeker ook het beste met je baas voor hebben. Maar ook de bedrijfsarts moet zich houden aan wetten en regels waarnaar hij moet oordelen en hij zal er niet bij gebaat zijn om je naar je werk te sturen als het gewoonweg niet kan. Er zullen ook artsen zijn die voor je gevoel minder goed advies geven, maar dan kun je tegenwoordig altijd nog een consult aanvragen bij een andere bedrijfsarts.

Meestal is het het beste om een eerlijk gesprek met de arts te hebben. Een gesprek waar je de problemen zonder overdrijven kunt uitleggen. Een goede bedrijfsarts komt zowel voor de werkgever als ook voor de werknemer op. Alleen dat kan hij pas goed als hij het overzicht volledig heeft. Lever dus gegevens aan die hij nodig heeft. Dat scheelt veel discussie.

3. Spoor 2 re-integratie

Wanneer je in een 2e spoortraject terecht komt word je begeleid naar ander werk bij een andere werkgever. De begeleiding komt soms vanuit de werkgever zelf, maar wordt ook vaak door een coach van buitenaf gedaan. Wanneer de organisatie waar je vandaan komt erg groot is kan het zijn dat je begeleiding krijgt van iemand die niet direct je leidinggevende is. Dit werkt wellicht wat beter, maar het blijft natuurlijk altijd wel je werkgever. Als je daar op minder goede voet mee staat, dan is er altijd wel wat emotie aanwezig.

Een coach van buitenaf wordt vaak als meer onpartijdig gezien, maar deze wordt ook gewoon door de werkgever betaald. Het is heel belangrijk dat je een goed gevoel hebt bij je coach. Maak kennis, en onthou dat je ook iets mag zeggen over je coach. Deze moet gewoon bij je passen. Anders werkt het traject gewoon niet goed. Belangrijk is dat je door eerlijke gesprekken een goede relatie krijgt met de coach, waarbij het goed is dat er ruimte is om alles bespreekbaar te maken.

Vaak is het goed om gesprekken niet te officieel te maken, zodat je het op een ontspannen manier over mogelijkheden en onmogelijkheden kunt hebben. Bedenk hierbij dat de coach jou alleen kan helpen als hij weet wat je echt nog kunt.

Je leeftijd kan veel verschil uitmaken. Ben je al wat ouder en moet je nog maar een paar jaar, is het vinden van werk veel moeilijker omdat werkgevers je sollicitatie mogelijk minder serieus nemen. De kans om weer ergens binnen te komen is soms best klein. Steek je energie dan vooral ook in positieve dingen! Ga bijvoorbeeld vrijwilligerswerk doen. Je bent dan nuttig bezig voor je zoektocht, maar ook blijf je actief in de maatschappij. Dit is goed voor je eigen gemoedsrust.

Als je jonger bent dan is het vooral, zeker ook inkomen technisch gezien, heel erg belangrijk echt werk te vinden door middel van dit traject. Kijk goed naar je eigen mogelijkheden en maak gebruik van de mogelijkheden van je coach. Nogmaals, dit lukt alleen bij eerlijk en gelijkwaardig contact met je coach. Ook kan het verstandig zijn je eerst te richten op een werkervaringsplaats en, desnoods, vrijwilligerswerk om ervaring op te doen voor je nieuwe toekomst. En om jezelf een boost te geven omdat je ook voor de maatschappij nuttig bezig bent.

Vaak is in een 2e spoor-situatie de stress groot. Bekijk het daarom zo zakelijk mogelijk. Pak zelf ook de regie! Met zelfmedelijden los je vaak niets op. Wel met open en eerlijke gesprekken met de mensen die je begeleiden. Negatieve onderbuikgevoelens zullen altijd wel opspelen, maar laat je daar niet door leiden. Het heeft geen zin en het draagt niets bij aan een positief resultaat.”

Deel het gratis document "Als het eigen werk niet meer wil - Tips" . Tips voor werknemers of cliënten die langdurig het eigen werk niet meer kunnen doen:

als_het_eigen_werk_niet_meer_wil_-_tips.pdf
File Size:	503 kb
File Type:	pdf

Bestand downloaden

De identiteit van de auteur is bekend bij Robait.
Dank voor het lezen!
Mocht je het een interessant artikel vinden, deel het met je vrienden, ze zullen het kunnen waarderen.
Voor de artikelen van Robait - Klik Hier

0 Comments

19/10/2018

Zonder druk vaart niet iedereen wel

0 Comments

Read Now

Helaas heeft één op de drie werknemers last van werkdruk. Maar, pas op! Niet alleen kan er sprake zijn van te hoge werkdruk. Ook komt het regelmatig voor dat de werkdruk juist te laag is. Met dezelfde vervelende consequenties als bij te hoge werkdruk. Het is ook niet onverstandig in dat kader te blijven kijken naar medewerkers die langdurig zijn uitgevallen door ziekte, maar die juist wél enigszins belast zouden kunnen worden. Die zadel je dan toch ook niet nog eens op met werkdruk-tekort?

Werkdruk is de belasting die je ondervindt van je werk. En daar is dus in de regel niks mis mee. Als de balans maar in orde is. Je kunt een hoge belasting aan door een goede belastbaarheid te hebben. Dat je extra druk en drukte kunt ondervangen door je goede conditie, je mentale weerbaarheid, je gezonde gewoontes, en door je goede rust- en ontspan-momenten.

Maar helaas, ongeveer één op de drie werknemers heeft een zeker mate van disbalans. En heeft dus last van de werkdruk. Dat is een erg vervelend en zeer serieus probleem. Want problemen met werkdruk kan leiden tot psychische en fysieke gezondheidsklachten.

De mogelijke gevolgen!

Lichamelijk gezien zou je te maken kunnen krijgen met hoofdpijn, rugklachten, hart- en vaatziekten, weerstandsvermindering, en klachten aan arm, nek en schouder. Begint het je te duizelen? Ja dat kan, want duizeligheid is ook een voorbeeld van een gevolg van een werkdruk-probleem.

Maar het kan nog zeker psychische gevolgen hebben. Slapeloosheid, vermoeidheid, somberheid, agressie, meer alcohol en medicijngebruik, en uiteindelijk ook depressie en burn-out.

Te weinig werkdruk?

Vaak kijken we vooral naar te veel werkdruk, maar er is dus ook een groep werknemers die te maken heeft met te WEINIG werkdruk. En met te weinig werkdruk kun je uiteindelijk ook deze zelfde gezondheidsklachten krijgen. Bij te weinig werkdruk is er sprake van een zekere belastbaarheid, maar de belasting die daar tegenover staat is juist te laag. De balans slaat door naar de andere kant. Dus ook disbalans.

Je mogelijkheden worden niet benut. Dat is ziekmakend. Soms zit je als werknemer op een plek waar je onvoldoende wordt uitgedaagd of je werkt onder je niveau. Maar soms zit je ook langdurig gedwongen thuis. Bijvoorbeeld als je ziek bent. En wellicht begint het dan met alleen een fysiek probleem, wat al vervelend genoeg is, maar het kan dus meer complex gaan worden. Vooral als je te lang je aanwezige mogelijkheden volledig onbenut laat.

Medisch arbeidsverbod slechts voor weinigen!

Hier heb je dus ook nog mee te maken: de zieke medewerker met een te lage werkdruk. Is het dus wel een terechte gedachte dat je als werkgever iemand bij ziekte vooral met rust moet laten om te herstellen? Pas op! In zeker 80% van de ziektegevallen in ieder geval niet. Slechts in ca. 20% van alle ziekmeldingen is er sprake van een volledig medisch arbeidsverbod. Daar moet je dus heel waakzaam voor zijn. Er zou dus wel sprake kunnen zijn van belastbaarheid. En, oh boy, als je dat onbenut laat… Wat dat wel niet voor gevolgen kan hebben.

Wat kom ik tegen in de praktijk?

Ik begeleid wel eens mensen vanuit het 2e spoor. Dan zijn ze na een jaar ziekte verder dan ooit. Wat ooit eens begon met een fysiek ongemak, bijvoorbeeld, is vele malen complexer geworden vanwege nu bijkomende mentale problematiek. En dat had voorkomen kunnen worden. In heel veel gevallen. Door tijdige participatie. En dat raakt me. Keer op keer. En vandaar dat ik hamer op benutten van mogelijkheden. Ik maak nog te vaak mee dat de zieke werknemer wordt behandeld als iemand die ziek is. En niet als iemand die voor je werkt.

Recent heb ik op LinkedIn een artikel gedeeld over de wijze waarop je altijd nog wel re-integratie betrokkenheid kunt realiseren bij de werknemer ondanks de privacy-regels. En daar werd heel veel op gereageerd. Mooi, natuurlijk. Maar sommige reacties... Er werd zelfs stelling genomen: een re-integratie commitment zou zelfs nooit van een werknemer mogen worden gevraagd. Eerst moest er altijd ruimte zijn voor rust, afstand en herstel.

Rust, Afstand, Herstel?

In sommige gevallen is dat de mix voor een goede balans, maar zorg er dan wel voor dat je niet iemand een bore-out gaat bezorgen, want dit geldt lang niet voor iedereen. Wat dat betreft lijkt voor 80% van de ziektegevallen een combinatie van rust, herstel en participatie waar kan, een veel gezondere keuze.

Je wil als werkgever er niet de oorzaak van zijn dat je werknemer te maken krijgt met steeds meer complexe klachten. Met alle zeer kwalijke gevolgen van dien. Zelfs ontslag na twee jaar ziekte lijkt laagdrempeliger te worden, aangezien de transitie kostenvergoeding bij ontslag zal worden gecompenseerd.

Let dus op!

Als je bedrijfsarts aangeeft dat er mogelijkheden zijn om wel te benutten. Ga dan alles op alles zetten enige participatie tot stand te brengen. En blijf daarbij je bedrijfsarts ook met de vraag bestoken of er kleine stappen te zetten zijn. Ook al is het alleen een bakje koffie drinken eenmaal per week. Zet wat dat betreft je bedrijfsarts wel gewoon onder druk.

En onthoud ook dat werk of participatie niet altijd op de eigen werkplek tot stand hoeft worden te gebracht. Wees creatief en benut eventueel ook de mogelijkheden van de inzet van vrijwilligerswerk.

De verantwoordelijkheid nemen om op het juiste moment de juiste stappen te zetten. Het is te doen. Ook bij te weinig werkdruk. Maar als je niet zeker weet hoe en wat. Ik help graag. Een bakje koffie drinken is altijd even mogelijk. Daar maak ik me nooit zo druk om.