Auw

Over hoe een ingrijpende gebeurtenis op je werk nog invloed op je kan hebben en hoe er mee om te gaan.

Heel kort geleden gebeurde iets raars met me. Het kwam onverwacht uit het niets. Op een vreedzaam moment, een wandelinkje in de zon op weg naar de bakker, moest ik plots terugdenken aan een heel vervelend oud werk-incident. Geen wolkje aan de hemel en ineens de donderslag. Bam! Boem!  

Auw!

Het stak me. En mijn zonnige humeur verdween. Ik begreep het ook niet, het was jaren geleden, en ik was het eigenlijk alweer vergeten. Maar ineens kwamen alle details van die vervelende episode weer voorbij. En ik maar denken dat ik het achter me had gelaten.

Wellicht komt het omdat ik de laatste tijd heel veel aan het schrijven ben. En dat ik veel ook uit eigen ervaringen put. Dat ik in mijn hoofd dingen weer wat aan het oprakelen ben. Hm, dacht ik, dan zal dit ook wel zo z’n doel hebben...

Ik verwijs in dit kader graag ook naar de volgende artikelen:

Ik ga de smeuïge details van genoemde werk-incident niet delen vandaag. Maar toen het weer als een slechte b-film in mijn hoofd werd afgespeeld kon ik de boosheid niet onderdrukken. Het gevoel bleef bij me hangen. Op die prachtige zonnige dag.

Geen idee hoe ik zoiets moet noemen. Trauma is een te groot woord, maar ik kan me voorstellen dat zoiets na jaren nog wat met je kan doen. Je loopt er weer mee rond, je gaat denken aan wat je anders had kunnen doen, en je gaat fantaseren hoe de persoon van nu zou hebben gereageerd op die situatie van toen.

Heel veel energie gaat ineens naar zoiets stoms wat in het verleden is gebeurd. Wat een verspilling, zou je kunnen zeggen. No way dat dit mijn werk en mijn privéleven negatief moet gaan beïnvloeden.


Dus ik ben er mee aan de slag gegaan. Wat kon ik doen om die gebeurtenis nog te verwerken? Wat zou me helpen?

Ik heb een aantal mogelijkheden bedacht en deze deel ik graag met je. Let wel: ik ben geen specialist en alle hieronder staande adviezen, daar knal ik bij deze een gigantische disclaimer op, maar voor mij werkt het:

1. Schrijven

Heerlijk vind ik het, om dingen van me af te schrijven. Ik verzamel zo de nodige “brieven die ik niet verstuur.” Het helpt relativeren. Letterlijk dingen van je af schrijven. Maar ga niet een roman ervan maken. Hou het kort, en ga daarna iets anders doen. Desnoods een ander moment weer verder.

2. Open zijn

Wees duidelijk wat je doormaakt en vertel wat je zou willen. Familie, vrienden en goede collega’s, er zijn altijd mensen die om je geven. Maak van je hart geen moordkuil.

3. Niet stoppen!

Je kunt bij dingen stil staan, maar volledig stoppen met wat je normaal doet is niet aan te raden. Ook als het om een flinke trauma gaat!
Ik ben zelf iemand die dingen absoluut niet wil medicaliseren. De enige dokter waar ik mee te maken wil hebben is Oetker. Maar het lijkt me logisch dat je bij grotere traumatische gebeurtenissen hulp gaat zoeken.
Hulp is dan goed, maar ga je niet teveel opstellen als patiënt.  Realiseer je wel dat stoppen met de dingen die je doet wat mij betreft averechts kan werken. Hou je (werk)ritme zoveel mogelijk. En als je rust moet pakken op medisch advies. Dat is dan oké, maar blijf niet te lang weg! Werken is gezond.

4. Ga naar buiten!

Dit is mijn favoriete methodiek. Lekker naar buiten, de natuur in. De levende dingen om je heen. Kabbelend water, een beestje, een boompje. Heerlijk. Even op de fiets weg. Kost niks, dus het doet niet “auw” in je portemonnee.

Ook hier heb ik een relevant artikel al eerder over geschreven:

Dit waren de tips!

Ik denk dat ik ook maar wil zeggen dat je van geluk mag spreken als je met slechts met het soort herinneringen te maken hebt waar ik mee te maken had dit keer. Een echt trauma is mij gelukkig niet overkomen, maar ik kan me wel voorstellen dat negatieve ervaringen op het werk in het verleden, in het heden nog wel effect kan hebben. Het is daarom niet onbelangrijk om er wel iets mee te doen.

En als je er niet alleen uitkomt, alsjeblieft, zoek goede hulp.

Wat je verder kunt lezen: