Deel I - Baby on Board Je kent ze vast wel, die stickers die je op autoramen wel eens ziet: “baby on board”! Ik had nooit echt het nut door van zo’n sticker. Nu ben ik vader, en ik snap het een beetje. Bij ons in het dorp hebben we eigenlijk één doorgaande weg. Een gedeelte daarvan, daar mag je 50 rijden, maar een groot gedeelte is een 30 km zone. De winkels in het dorp liggen aan deze doorgaande weg en regelmatig loop ik met de kinderwagen naar de Spar, de slager of de groenteboer. En dat is soms best wel een vervelende ervaring. Niet alleen moeten we regelmatig oversteken om van de ene winkel naar de ander te kunnen. Op een bepaalde plek is de stoep namelijk heel smal. De kinderwagen past er precies op, maar het houdt niet over. Het probleem is echter niet de beperkte ruimte, of het oversteken… Het probleem is dat er heel vaak gewoonweg geen 30 km wordt gereden. Men rijdt vaak te hard. En dat is niet prettig: Een hard rijdende vrachtwagen, die voor je gevoel op een paar centimeter van de kinderwagen langs je heen gaat. Je voelt je dan zo kwetsbaar. Vaak zie je ook wel dat de bestuurders zien dat je met een kinderwagen loopt, en dan zie je vaak ook wel dat men wat meer van het gas af gaat. En dan snap ik die eerder genoemde “baby on board” sticker een stuk beter. Het attendeert de andere weggebruikers op het feit dat er nog een jong leven aan boord is, waar je maar beter wat voorzichtig mee om moet gaan. Geen rare dingen doen, dus. Voorheen zocht ik nog erg naar het nut van zo’n sticker. Maar nu als vader snap ik het nut. Echter nu ik het snap, nu irriteert die sticker me mateloos! Mooi natuurlijk dat men wat van het gas af gaat… Maar in principe moet je geen kinderwagen of sticker nodig hebben om rekening te houden met kostbaar leven. Die sticker, ik zie het als betutteling, zou je dus niet nodig moeten hebben om je verantwoordelijkheden te kennen. Maar blijkbaar hebben we het wél nodig. Dit vind ik betutteling voor iets waar je niet over zou moeten hoeven betuttelen. Hier moest ik mede aan denken toen ik op LinkedIn een post zag over een ander soort betutteling die niet zou moeten hoeven. Deel II - De betuttelende werkgever Ik zag diverse comments bij een artikel over het feit dat werkgevers hun medewerkers motiveren om te gaan sporten. De comments waren niet mals…. In de trend van: “Waar bemoeit de werkgever zich mee, wat een betutteling!” tot “Iedereen moet toch zelf weten of en hoe je aan sport doet?” Is er sprake van betutteling als een werkgever een werknemer wil bewegen om te gaan sporten? Dit is mijn antwoord: Er is wat mij betreft sprake van heel veel betutteling hier in Nederland! Maar een werkgever die een werknemer wil laten bewegen? Dat is amper betuttelen. De werkgever wil een andere echt hele grote betutteling namelijk juist voorkomen! Ik zal dit proberen uit te leggen. Ik zie betutteling als iets “verregaand geregeld hebben”. En als je mij vraagt hoe het hier in Nederland gesteld is met dit verregaand regelen, ja dan is er wat mij betreft heel veel verregaand geregeld. Ik denk dan met name aan de situatie die er ontstaat als je je ziek meldt als werknemer. Want! Er wordt hier in Nederland namelijk geen onderscheid gemaakt tussen risque social en risque professionel! Ga daar maar aan staan! “Risque wat?” Risque social is arbeidsongeschiktheid door een buiten het werk gelegen oorzaak. En Risque professionel is arbeidsongeschiktheid door een arbeidsongeval of beroepsziekte. In beide gevallen heeft de werkgever de plicht tot doorbetaling van het loon bij ziekte. Ongeacht de oorzaak! Maar niet alleen de kosten van de eerste twee jaar loondoorbetaling. Ook de kosten van daarna als de werknemer in de WIA terecht komt, komt voor een groot gedeelte op het bordje van de werkgever. Nogmaals: ongeacht de oorzaak! Fijn toch? Dat je niet de discussie hebt wat de oorzaak van je arbeidsongeschiktheid is en dat er geen consequenties zijn als de oorzaak buiten het werk gelegen is. “Goed verregaand geregeld!” Tja. In principe handelt Nederland in strijd met de Europese Richtlijnen door geen onderscheid te maken in risque social en risque professionel. Dus wie weet gaat dat nog eens veranderen. Veel werkgevers hebben daar wel wat oren naar natuurlijk. Als je wegens slechte conditie of een ongezonde levensstijl uiteindelijk uitvalt, bij wie ligt de verantwoordelijkheid? Omdat de rekening doorgeschoven wordt naar de werkgever, tja, dan voelt deze zich een stuk verantwoordelijker voor jouw gezondheid en wellicht willen ze je stimuleren gezonder te leven of te gaan sporten. Dat is logisch. En ja, dan krijg je dus acties van je werkgever om je de sportschool binnen te krijgen. Het is mijns inziens een slecht teken dat werkgevers dit nog moeten doen. Iedereen zou zijn eigen verantwoordelijkheden moeten kunnen dragen. Heel veel mensen doen dit gelukkig wel, dat is natuurlijk ook wel duidelijk, maar blijkbaar niet iedereen. Kortom. Ik hoor bijna nooit iemand klagen over dat het hier heel verregaand voor je is geregeld, ook als je helemaal niks aan je eigen gezondheid zou doen. Maar dan wordt er door een aantal social media gebruikers wel geklaagd over de werkgever als die acties uitzet om je te bewegen gezonder te worden. Dubbele moraal, wat mij betreft. Maar, ik ben eerlijk, het is irritant….. dat een stimulerende werkgever nodig is. Net als dat een “baby on board”-sticker nog nodig lijkt te zijn.
0 Comments
Leave a Reply. |
Details
Archieven
Juli 2022
Categorieën
Alles
|