100%

Kijk eens op je telefoon!

Hoeveel procent batterij heb je?
En, werkt het nog?

Er zijn altijd momenten dat er dingen niet helemaal meezitten. Honderd procent van je tijd honderd procent scoren en presteren is gewoonweg niet mogelijk. Hoe goed je best je ook doet. Het verbaast me dan ook dat er vaak nog wel gekozen wordt voor het gebruik van het percentage 100 als we spreken van ziek en herstelmeldingen. Want wanneer is iemand nou echt 100% beter? 

In het afgelopen jaar heb ik een nieuwe opdracht aanvaard. Een mooie klus bij een fantastische leuke organisatie. De werkzaamheden passen perfect bij me. Ik heb de juiste ervaring, opleiding en vaardigheden. Niks aan de hand, dus. Maar toch is het even wennen: andere systemen, nieuwe contactpersonen, veel nieuwe cases in één keer. Je bent toch even wat meer vermoeid dan normaal na een dagje werken bij je nieuwe opdrachtgever. 

Iedereen kent dat als je aan een nieuwe opdracht of aan een nieuwe baan begint. Het kost even wat meer energie. Gedurende een werkdag, maar ook in het weekend, was ik dan ook minder fit, fris en creatief dan “normaal”. En dan ben je ook wat meer vatbaar. Vatbaar voor hoofdpijn, bijvoorbeeld. Daarbij ben ik, mede door vermoeidheid, gigantisch door mijn enkel gegaan, waar ik nog weken lang last van heb gehad.

Het is weer goed gekomen. Uiteraard, zou ik haast zeggen. Ik schrijf ook weer, dus mijn mogelijkheden worden weer volledig benut. Ik ben dus weer helemaal 100%… “Zoals we dat zeggen.”

Maar, nu komt het: ondanks dat ik gedurende de dag wat minder energie kreeg en ik thuis meer tijd nodig had om bij te komen van mijn inspanningen heb ik mijn opdrachtgever wel voor de volledige uren gefactureerd voor mijn diensten. En daar zaten dus geen ziekte-uren of arbeidstherapie uren bij. Het is heel normaal dat het me meer moeite kost in het begin en mijn opdrachtgever verwacht ook niet direct dat ik zo productief kan zijn in de eerste week als dat ik dat ben in mijn 6e week.

En nu maak ik de koppeling met ziekteverzuim…… Er zijn veel redenen om je ziek te melden, en ik wil niet discussiëren over het feit of iemand wel of niet kan werken met een bepaald ziektebeeld, maar wat ik wel vind is dat soms het streven naar “100% beter” zo moeizaam kan gaan. Voordat iemand zegt beter te zijn, moet alles dan ook eerst weer perfect zijn? Re-integratie is al lastig genoeg. Je maakt het alleen maar moeilijker als je de re-integratiedrempel ophoogt door te streven naar perfectie. Was die perfectie er dan wel voordat er werd ziekgemeld?

De 100% perceptie. Wanneer ben je gewoon weer op de goede weg en wanneer ben je dan exact beter? Het lijkt soms een keuze. Waar echter het gevaar dreigt is bij het medicaliseren van je eigen situatie. Zo van: omdat je er nog niet helemaal bent ben je er nog helemaal niet!? Daar kan wat mij betreft nooit sprake van zijn. Want in dat geval moet ik dan wat te vaak minder voor mijn dienstverlening moeten gaan vragen. En dat is voor mij uitgesloten.

Wat ook een keuze kan zijn: ​​