Heb je er ook mee te maken? Het voeren van frequent verzuim gesprekken? Weet je altijd het gewenste resultaat te behalen en voelt het ook altijd goed om te doen? In dit artikel benoem ik de vier meest voorkomende fouten van het frequent verzuim gesprek. En ik geef tips over hoe het wél kan. Daarnaast geef ik weer veel te veel bloot over mezelf. Dus als je alles wilt weten over het frequent verzuim gesprek én over wat ik met mijn conditie en met mijn krachtige armen kan doen? Lees dan vooral verder!Een goede conditie is belangrijk. En ook dat je in staat bent om zware dingen te tillen als het moet. Ik ben regelmatig erg dankbaar voor mijn sterke armen en mijn, over het algemeen, goede conditie. En dat komt dan met name door onze Peuter Familias! Als hij besluit een stuk te gaan wandelen dan loop ik graag met hem mee. Maar die wandelingen kunnen wel eens wat langer duren dan van tevoren de bedoeling was. Er zijn ook zoveel interessante dingen om nog eens te bekijken! Dus hij wil graag toch weer wat verder weg gaan dan verstandig is. Op een gegeven ogenblik komt daar het moment dat hij stopt met lopen, zijn duim in zijn mond steekt en zich vastklampt aan mijn been. Dan is hij klaar met wandelen. En dan wil hij getild worden. Soms krijg ik hem na een minuutje weer aan het lopen, maar het komt ook vaak voor dat ik een kilometertje of wat een, best wel groot en zwaar voor zijn leeftijd, ventje aan het tillen ben. Ben dan blij dat ik dat een stuk kan volhouden. Ondanks het feit dat ik al ver boven de veertig ben, conditioneel gezien en qua kracht mag ik er zeker nog zijn. Frequent is goed! Toch? Die conditie en kracht nemen toe op moment dat je dat frequent weet te trainen. Elke week dus, en het liefst nog wat vaker dan eens per week. Maar hier vertel ik jou als lezer natuurlijk niks nieuws. Dit weet je. Dit is logisch. Als je iets frequent weet te doen dan breng je ontwikkeling tot stand. Frequent is goed! In dit geval dan. Nee! Frequent is niet altijd goed! Er zijn ook dingen die je niet direct in de hand hebt maar die wel frequent gebeuren. Dat is weer geheel iets anders. Dan is frequent niet goed. Als je met de fiets naar het werk gaat en je hebt frequent een lekke band. Dan is er geen sprake van ontwikkeling, dan is er iets anders aan de hand. Veel frustratie vooral. En wellicht moet je er iets aan gaan doen om te voorkomen dat je steeds die lekke band krijgt. Wellicht een andere route? Of een nieuwe band aanschaffen omdat de oude wat te versleten is inmiddels? Een frequente ziekmelding van één van je medewerkers is ook iets wat je kan “overkomen”. Als iemand, bijvoorbeeld, binnen een jaar zich drie keer heeft ziek gemeld, dan mag jij met deze medewerker een frequent verzuim gesprek gaan voeren. En dat is eigenlijk geen gemakkelijk gesprek. Sterker nog; zo’n gesprek doe je al heel snel fout. Wat is de bedoeling van het gesprek? Een frequent verzuim gesprek is onder andere nodig voor het terugdringen van verzuim en het voorkomen van een langdurige ziekmelding. Maar op bepaalde momenten kun je de plank volledig mis slaan. Er zijn namelijk vier veel voorkomende fouten die je makkelijk weet te maken gedurende een frequent verzuim gesprek. En daar wil het graag even over hebben. 1. Het gesprek zien als een “moetje” Een fout die ik nog vaak zie gebeuren is dat het gesprek in beginsel teveel wordt neergezet als een organisatorische verplichting. Dat je naar je medewerker toe heel erg zit op de procedure, maar op zo’n manier dat je jezelf als het ware er een beetje van distantieert. Zo van: “Tja, het is even geen pretje dit gesprek, maar we moeten er samen even doorheen!” Vanuit die positie is het heel lastig om commitment te krijgen voor eventuele aanpassingen en adviezen. Sta je er zelf niet achter? En zie je zelf geen toegevoegde waarde? Doe het dan ook vooral niet. Zonde van je tijd. Maar hoe dan wel? Het gesprek is alles behalve een “moetje”. Als je kijkt naar de statistieken dan is het zeker de moeite waard om goede frequent verzuim gesprekken te voeren. Als je weet dat een groot gedeelte van de totale verzuimkosten van de werkgevers ontstaat door kort verzuim (15%) is het zeker de moeite waard om je ook te richten op het kort frequent verzuim. Daarnaast is het al jaren bekend dat van de werknemers die zich per jaar vier keer of vaker ziek melden, dat 50% daarvan in de jaren daarna ook langduriger gaan verzuimen. Met name als er sprake is van intra-persoonlijke omstandigheden. Als je iets kunt doen om dat te voorkomen, dan scheelt dat jou en vooral ook je medewerker later heel veel zorgen. Verkondig deze boodschap in het kader van openheid en eerlijkheid. Het is ook zeker in het belang van je eigen werknemer. 2. Het Medische Gesprek Wat ik ook veel zie gebeuren is dat de ziekmeldingen worden besproken en dat er een soort van discussie gaat ontstaan wat er bij elke ziekmelding aan de hand was, en of er toen wel of niet sprake was van echt ziekteverzuim. De grote fout die je hier maakt is dat je het gaat hebben over de medische oorzaak. En daar heb je gewoonweg niks mee te maken. Daar heb je geen verstand van. Je bent geen arts. En je hebt ook niet de autoriteit om er iets over te zeggen. Alleen de bedrijfsarts mag bepalen of er sprake is of was van wel of niet een medische reden van verzuim. Heel lang geleden…. toen ik voor het eerst met een medewerker ging praten over frequent verzuim, en nog helemaal geen verzuimexpert was, trapte ik in deze val. En het gesprek was totaal geen succes. Ik ging keurig elke ziekmelding van het afgelopen jaar bij langs en ik vroeg wat de oorzaak daarvan was. En elke keer was de verklaring van de medewerker: “Migraine-aanval, en de huisarts weet er van.” En aangezien ik geen migraine-expert was en ben, en niet met de huisarts daarover kan overleggen, kon ik daar dus helemaal niks mee. Ik probeerde wel wat goed advies te geven, aangaande rust & regelmaat & gezond leven. Maar of dat hielp? Als het gaat om het voeren van een medisch gesprek dan heb je gewoonweg geen autoriteit. Laat staan dat je qua privacy hier dingen over mag noteren trouwens. Laat de medische oorzaak dus zoveel mogelijk met rust. Maar hoe dan wel? Zoals gezegd is de enige persoon waar de medewerker nuttig mee kan praten over medische oorzaken de bedrijfsarts. Je zou in dat kader kunnen proberen de medewerker nog bij de bedrijfsarts te krijgen. Preventief dus. Vrijwillig dus. Dat de medewerker wellicht een preventieve interventie geadviseerd kan krijgen of ander advies ter voorkoming van… Maar dat is niet het enige. Als er sprake is van veel frequent verzuim op de afdeling of binnen de organisatie, zou ik juist ook graag van mijn bedrijfsarts willen weten of we er als werkgever ook alles aan doen om erger te voorkomen en om dit terug te dringen. De bedrijfsarts zou hier heel actief ook in moeten zijn, wettelijk gezien. Hij zou ook jou moeten kunnen adviseren wat je wel of niet met je medewerkers kunt bespreken en wat jij als werkgever nog voor de medewerkers zou kunnen doen. 3. Gesprek zonder feiten. Wat natuurlijk een ontzettende “no-go” is is het feit dat je zonder feiten een gesprek in gaat. De boodschap van veel frequent verzuim komt niet over als er een soort van welles-nietes gesprek gaat voeren. Dat je nergens dossier over hebt opgebouwd en dat je over de ziek-meldfrequentie niks concreets weet te melden. Maar hoe dan wel? Het is belangrijk om een duidelijk overzicht te hebben van elke ziekmelding. Maar dat is vooral niet het enige. Het gaat veel verder dan dat. Je kunt ook niet zonder de informatie van wat een “normale” verzuim-meldfrequentie is. Een medewerker kan het normaal vinden dat er acht keer per jaar wordt ziek-gemeld, maar dat is feitelijk niet zo. Weet jij wat het landelijk gemiddelde is en wat het gemiddelde voor jouw organisatie is? Dit zijn de feiten die je paraat moet hebben. Zoek ze op of vraag het je P&O’er. Maar daar blijft het niet bij, er zijn meer feiten waar je van op de hoogte moet zijn wat mij betreft. Als je écht een goed gesprek hierover wilt voeren dan heb je een veel beter overzicht nog nodig. Je hebt dan niet alleen een overzicht nodig van alle ziekmeldingen die hebben plaatsgevonden. Je hebt dan namelijk ook een goed beeld nodig, met concrete voorbeelden, wat de algemene verzuimbehoefte is van de medewerker. De algemene verzuimbehoefte is groter dan alleen de echte concrete ziekmeldingen. Dit heeft namelijk erg te maken met de eigen persoonlijke omstandigheden die ziekteverzuim zouden kunnen gaan veroorzaken. Persoonlijke problemen, wellicht zelfs ook op financieel gebied. Je merkt dat er wat meer aan de hand is als je medewerker een aantal signalen laat zien: veel tussendoor privé moeten bellen, uurtjes eerder weg, langere pauzes nodig hebben, verslapen, frequent pech onderweg naar werk, etc. Probeer zoveel mogelijk deze signalen met concrete voorbeelden paraat te hebben als je met iemand in gesprek gaat. Ziekteverzuim voorkom je dus niet altijd alleen door je alleen te richten op het ziekteverzuim. 4. Het “Ik-moet-jou-hebben!”-gesprek Een frequent verzuim gesprek slaat als middel volledig dood als je dat gaat voeren met slechts één specifieke medewerker, of slechts een aantal. Of op momenten dat je denkt dat het weer even nodig is. Als je medewerker verbaasd is over het feit dat er een dergelijk gesprek plaatsvindt, na de derde ziekmelding binnen een jaar, dan heb je dit soort gesprekken nog niet op de juiste manier binnen je organisatie geïmplementeerd. Niet consequent genoeg en niet duidelijk. Het gesprek moet nooit een verrassing zijn. Of dat er een gevoel bij je medewerker gaat ontstaan dat je een andere agenda hebt. Maar hoe dan wel? Frequent verzuim gesprekken gaan alleen werken als het standaard is voor iedereen, en dat iedereen ook kan verwachten dat er een gesprek gaat plaatsvinden op moment dat er bijvoorbeeld binnen 12 maanden een derde ziekmelding wordt gedaan. Je wil ervoor zorgen dat er een duidelijke bewustwording gaat ontstaan binnen je organisatie dat frequent kort verzuim niet direct normaal is en dat er aandacht voor is als iemand een grote verzuimbehoefte laat zien. Dus, leg goed uit waarom je dit doet (zie punt 1) en leg goed uit hoe je het doet en wat je als werkgever wel en niet mag bespreken (zie punt 2). En wees gewoon heel erg consequent. Verzuim hier niet in, zou ik willen zeggen. Pun intended. En verder qua communicatie is het één en ander uiteraard ook goed en transparant omschreven in het verzuimprotocol. Een gesprek over frequent verzuim? Of een frequent gesprek over verzuim? Aandacht voor je medewerker met duidelijke hulp en ondersteuning van een bedrijfsarts werkt altijd ter voorkoming van langdurig verzuim. Met name als het gaat om persoonlijke problematiek waar je nog iets mee kunt gaan doen. Waar je als werkgever ook een rol in kunt gaan vervullen. Persoonlijk vind ik het bij het standaardproces horen dat er frequent verzuim gesprekken worden gevoerd. Maar ik vind bij lange na niet dat dit het startpunt is voor het voorkomen van langdurig verzuim. Verzuim is meer dan alleen ziekteverzuim. Ik denk dat met name de focus niet direct en alleen op die concrete ziekmeldingen moet komen te liggen. Het is een belangrijk onderdeel. Maar als leidinggevende of werkgever heb je niks te bespreken over de medische werkelijkheid dus wat mij betreft focus je altijd ook op de eerste signalen van verzuimbehoefte. Dan ben je er vroeg bij als er iets te voorkomen valt. Durf dus ook over die verzuimbehoefte met je medewerker in gesprek te gaan. Verzuim is meer dan alleen ziekteverzuim. Een frequent gesprek over verzuim vind ik dus nuttiger dan alleen een frequent verzuim gesprek. Want, als je iets frequent weet te doen dan breng je ontwikkeling tot stand. Weet je nog?
0 Comments
4 verzuim-vuistregels bij het eigen-regiemodel. In deze blog behandel ik het eigen-regiemodel bij verzuimbegeleiding. Zolang je de essentie van verzuimregie niet uit het oog verliest kan dit regiemodel voor jou als leidinggevende prima werken. Je hoeft je niet te gaan verdiepen in medische zaken en je zou eigenlijk niet eens zo gek veel anders hoeven te doen dan wat je normaal doet als leidinggevende. Ik geef je een aantal vuistregels waarmee je zelf makkelijk aan de slag kunt. Ook al heb je te maken met een complex verzuimdossier.Als leidinggevende kan het voorkomen dat je, voor wat betreft ziekte van je medewerker, te maken hebt met het eigen-regiemodel. Dat je zelf dus verantwoordelijk bent voor de verzuimbegeleiding en dat je organisatie zelf regie heeft over de randvoorwaardelijke zaken die bij verzuim aan bod komen. Interessant natuurlijk, maar wat wordt er dan concreet wel niet van je verwacht? Wat moet je dan allemaal kennen, kunnen en doen? En ook niet onbelangrijk, ben je met deze “extra taak” niet ongelooflijk veel tijd kwijt? “Dit kan ik er niet allemaal bij doen!” In de praktijk ben ik regelmatig de nodige frustratie tegengekomen op het moment dat de verantwoordelijkheid van de verzuimbegeleiding volledig bij de leidinggevenden wordt neergelegd. Want verzuim is complex, zo wordt mij steeds gemeld: Je hebt extra lastige regels, en je moet veel bespreken, vastleggen en bedenken met je medewerker wat er gedaan moet worden teneinde te voldoen aan de reïntegratie-inspanningsverplichting. En dan moet je ook nog eens bedenken hoeveel verschillende scenario’s er wel niet zijn. Want geen langdurig ziektegeval is hetzelfde, en er zijn zoveel behandelingen en behandelaars, en dan heb je ook nog verzuimsystemen en een bedrijfsarts. Ga er maar aan staan! Die privacy-regels maken de boel ook niet eenvoudiger. Je mag niet eens noteren wat iemand heeft! Moet ik daar de regie over voeren? Dat is gewoon een vak apart! Verzuim is een vak apart? Het is maar hoe je het bekijkt. Want wellicht is het spel van regels, richtlijnen en wetten rond verzuim wel heel erg ingewikkeld intussen, als leidinggevende moet het aan de andere kant wel makkelijk zijn om je bezig te houden met arbeid en met de arbeidsverhouding. Want dat laatste doe je elke dag al. En dan kom ik al snel op de essentie van goede verzuimregie. Want, verzuimregie zou helemaal geen verzuimregie moeten zijn. Tenminste… in de zin dat je je samen met de medewerker gaat richten op de ziekte, de behandelingen, de juiste interventies, en wat er medisch gezien voor nodig is om nog verder te herstellen. Je richt je op reïntegratie. En reïntegratie is niks anders dan benutten van arbeidsmogelijkheden. VUISTREGEL 1 - Re-integratie gaat over arbeid en niet over ziekte. Je houdt je dus bezig met het managen van de factor arbeid. Dat zou bekend moeten voorkomen. Je richt je op de arbeidsverhouding, de rechten en plichten die daarbij horen, en je laat je goed door de Bedrijfsarts informeren of er benutbare mogelijkheden zijn waar je als leidinggevende adequaat op gaat reageren. Je bent een leidinggevende en je bent geen arts. Je hoeft dus ook geen verstand te hebben van ziekten en behandelingen. Jouw kracht is met name invulling te gaan geven aan het omzetten van de genoemde benutbare mogelijkheden naar concrete arbeid. Je organiseert je een slag in de rondte om werk, of aangepast werk, bij jou op de afdeling, of desnoods elders, te realiseren. Alles ter bevordering van de reïntegratie. VUISTREGEL 2 - Veel medisch verstand is een nadeel. Er was eens een leidinggevende waar ik mee sprak die binnen zijn organisatie bekend stond als iemand die heel goed omging met zijn zieke medewerkers. Hij zat er als het ware bovenop. Ik besprak uitgebreid met hem een lopend dossier, zonder dat ik wilde weten wat deze medewerker precies had. Er was geen ontkomen aan echter. Ik kreeg alle behandelingen te horen waar de medewerker mee te maken had gehad. Alsof ik een medisch specialist sprak in plaats van een afdelingshoofd. Ik werd even wat sarcastisch, en zei: “je hebt er veel verstand van.” Hij begon te glunderen. “Ja, intussen wel!” Mijn hoofd tolde van het hele medische verhaal en ik had moeite me zuiver te richten op de arbeidsmogelijkheden. Toen ik wat focus wist te creëren kwam ik tot de conclusie dat de medewerker al maanden stagneerde qua benutten van arbeidsmogelijkheden. Er had al veel meer progressie in moeten zitten op basis van de adviezen van de bedrijfsarts. Er was dus teveel gemedicaliseerd en er was te weinig praktisch een vertaalslag gemaakt naar benutbare mogelijkheden. Dit kwam ook met name omdat de leidinggevende had verzuimd om de plichten te benadrukken. Werknemer was niet van plan eerst op een aangepaste werkplek te reïntegreren, hetgeen een verdere progressie wel had kunnen bespoedigen. De leidinggevende was er juist trots op dat de werknemer zo volhardend was te willen reïntegreren op de eigen werkplek. En dan mis je wel iets heel belangrijks... VUISTREGEL 3 - Er is altijd nog sprake van een arbeidsverhouding. Terugkeren na een vervelende ziekte of ongeval is lastig, dus je wil natuurlijk een goed werkgever zijn. Maar een grote fout zou zijn de arbeidsverhouding en de daarbij behorende verplichtingen overboord te gooien. Je kunt open, eerlijk en duidelijk zijn voor wat betreft de rechten en plichten van de arbeidsverhouding bij ziekte. En één ding is heel duidelijk, je zult er samen hard aan moeten werken om al de genoemde mogelijkheden zo volledig mogelijk te benutten. Als je een goed werkgever bent stel je uiteraard altijd de arbeidsrelatie centraal, en daar horen over en weer rechten en plichten bij. Deze rechten en plichten geven altijd houvast en kunnen juist heel goed helpen en richting geven aan een lastige reïntegratie-casus. Indien een medewerker niet meewerkt aan reïntegratie dan kun je waarschuwingen gaan geven zelfs. Sterker nog, het is soms zelfs nodig om te sanctioneren. LEES OOK: VIER FOUTEN BIJ FREQUENT VERZUIM GESPREKKEN VUISTREGEL 4 - Je bent een manager. Een hele grote fout is om je dus ineens anders te gaan opstellen bij verzuim. Je bent niet aangenomen om een hulpverlener te zijn of een behandelingen-expert. Je bent aangenomen om de boel te gaan managen. Ik zal een voorbeeld geven.
Een bedrijfsarts is een belangrijke persoon voor jou als het gaat om een reïntegratie-casus. Deze expert moet jou en je medewerker gaan adviseren over de mogelijkheden waar jij en je medewerker vervolgens een praktische invulling voor gaan bedenken. Je ziet zo’n bedrijfsarts (BA) dus als een belangrijke adviseur die is ingehuurd voor je projectteam die verder bestaat uit jouw zieke medewerker, plus eventueel je P&O ondersteuning. De bedrijfsarts (BA) ga je dus niet zijn eigen gang laten gaan. Je betrekt deze persoon zoveel mogelijk bij de casus en bij jouw afdeling. Jij zorgt er dus voor dat de BA weet wat er speelt en wat voor werk er bij jou gedaan wordt. Je informeert de BA dus ook zoveel mogelijk voor een consult wat je aan reïntegratie-stappen hebt gezet en wat er al is besproken. Je zorgt ervoor dat de BA goed op de hoogte is van wat er reilt en zeilt. Het beste advies krijg je als de adviseur zoveel mogelijk van de situatie weet. Heel eerlijk verbaas ik me wel eens. Dan zie ik dat er geen vraagstelling wordt opgesteld voor de BA. En dan vraag ik me wel eens af. Je huurt een expert in voor advies, maar je verzuimt deze met info te voeren. Wat verwacht je dan van het advies? Laat je dan niet volledig de regie los? Je huurt toch ook geen dure consultant in zonder daar zelf verder contact mee te hebben? Zo zijn er meerdere experts die je kunt betrekken bij de casus. Je P&O afdeling, bijvoorbeeld, is in staat je te adviseren over wat je wel en niet mag noteren in het dossier en hoe je het beste een vraagstelling kunt opstellen voor de bedrijfsarts zonder de privacy-wetgeving te overtreden. Of je schakelt ze in als er sprake is van mogelijk waarschuwen en sanctioneren. Kortom: managen. Niks anders dan wat je al gewend bent. Business as usual Voor mij is het duidelijk dat eigen-regie jouw werk als leidinggevende niet hoeft te veranderen. Zolang je je eigen spoor maar blijft volgen. En voor het geval je bang bent te ontsporen, of dat je gevoel je aangeeft dat het spoor dood lijkt te lopen, dan is het altijd fijn om even te kunnen sparren. Dat kan wellicht met iemand van jouw eigen organisatie, maar als je behoefte hebt aan een echte outsider, dan mag je contact met mij opnemen. Als het goed is geef ik je advies die jou bij jouw core-business doet blijven. Vond je dit artikel leuk of nuttig, deel dit dan met je vrienden, ze zullen het vast waarderen. Een zelfstandig ondernemer kan altijd wel wat hulp gebruiken. Ook als het gaat om preventiebeleid. Waar moet je als zelfstandig ondernemer rekening mee houden, en wat kun je nu doen om uitval straks wegens ziekte of ongeval te voorkomen?In de afgelopen dagen heb ik veel contact met leuke lokale zelfstandig ondernemers. De gemeente waar ik in woon had namelijk deze week een mooie meetup georganiseerd onder de noemer “ondernemen doe je nooit alleen”. Het was een gezellige avond met prima sprekers, een - voor velen - aansprekend buffet en ruimte voor brainstormen en gesprek. Er komt zeker een vervolg heb ik begrepen, en ik ben er blij mee dat mijn gemeente initiatieven aan het ontplooien is om zelfstandige ondernemers aan te moedigen en daarbij bij wil dragen aan de mogelijkheid om als zelfstandige te profiteren van in de regio aanwezige kennis, kunde en ondersteuning. Ik had in ieder geval direct die avond het idee om iets te willen bijdragen. En ik begon meteen na te denken over wat ik aan kennis heb die ik zou kunnen delen met mijn “collega-ondernemers”. Aangezien ik nu heel druk ben met Arbeidsvitaliteit en Preventie bedacht ik dat het wellicht nuttig kon zijn om een bijdrage te leveren voor wat betreft het preventiebeleid van een zelfstandig ondernemer. Preventie? Wat zegt de wet? Sinds 1 juli 2017 is preventie nog veel belangrijker geworden dan het al was. Althans, vanaf dat moment zegt de arbowet duidelijk dat elk bedrijf ten minste één preventiemedewerker in dienst moet hebben die de maatregelen (gericht op de veiligheid en gezondheid binnen een bedrijf) kan uitvoeren. Gelukkig hoef je als zelfstandige niet iemand van buiten daarvoor aan te trekken en kan de directeur ook als preventiemedewerker optreden. De zelfstandig ondernemer is dus zijn eigen preventiemedewerker. En dat is prima, want zelfstandig ondernemers weten heel veel van preventie. Zelfstandig ondernemers zijn namelijk heel goed in staat te voorkomen dat ze ziek gaan uitvallen. Want als ze ziek uitvallen dan verdienen ze niks. Je kunt je uiteraard ook verzekeren als ondernemer als het gaat om arbeidsongeschiktheid. Dat is wellicht zelfs zeer raadzaam, maar ook met een goede verzekering is het aan te raden te voorkomen dat je daar beroep op moet doen. Risico’s bij het zelfstandig ondernemerschap Er zijn veel dingen waar je je als zelfstandig ondernemer druk om moet maken. En soms zie je door de bomen het bos niet. Maar het is allereerst een kwestie goed de reële risico’s in kaart te hebben. En je moet weten welke maatregelen je dient te treffen om die risico’s te verkleinen. Ik benoem er een paar, en dan met name de risico’s die je juist aantreft vanwege het feit dat je als ondernemer zelfstandig aan het werk bent. 1. Werkplek Je werkt niet altijd bij een opdrachtgever. Veel ondernemers hebben thuis een kantoortje of werken met de laptop aan de eettafel. Met name als je in de zakelijke dienstverlening actief bent dan loop je het risico veel uren achter je computer of laptop zittend door te brengen. Let dan in eerste instantie goed op je zithouding. Als je werkt op een laptop dan loop je al snel het risico dat je je hoofd te veel naar beneden richt. Je zou kunnen overwegen te werken met een laptopstandaard, waardoor je recht naar je scherm kunt kijken. Hou hier ook rekening mee als je gaat investeren in goede kantoorruimte. Of als je gezamenlijk met andere ondernemers gebruik gaat maken van een flexruimte. Je bent niet alleen klaar met een bureaustoel, goede koffie en een bureau. Een laptopstandaard kan erg belangrijk zijn. Natuurlijk! Verder is het bekend dat als je lang achter elkaar naar een beeldscherm aan het kijken bent dat je dan mogelijk een letterlijk hoofdpijn-dossier aan het veroorzaken bent. Het is ergonomisch gezien niet slim om tijdens een werkdag van 8 uur gedurende meer dan 5 á 6 uur achter de computer te zitten. Je zult je werk echt moeten gaan afwisselen. Probeer dus ook fysiek actief te zijn gedurende zo’n dag. Zelf heb ik regelmatig dagen dat ik veel aan het werk ben op de computer. Ik zorg voor de balans door tijd in te plannen die dag om een wandeling te gaan doen, of om de dag te beginnen op de sportschool. 2. Werk en Rusttijden Ondernemer zijn is vaak niet een baan met vaste tijden. Veel ondernemers zijn ontzettend gepassioneerd. Die werken zodra ze kunnen werken. En die houden zich niet aan de reguliere kantoortijden. Persoonlijk hou ik me helemaal niet aan kantoortijden. Ja, alleen als ik voor een opdrachtgever echt op locatie aan het werk ben, maar voor veel ondernemersactiviteiten hou ik me niet aan “van 9-tot-5” of “van maandag tot en met vrijdag.” En weet je, hard en veel werken kan heel prima, vooral als je er veel plezier aan beleeft en er ook zelf heel veel energie uit haalt. Echter sla niet door. Je presteert echt niet beter als je helemaal geen pauze hebt gehad. Durf ook niks te doen. Als je als ondernemer lekker veel thuis aan het werk bent dan heb je heel veel mogelijkheden je rusttijden op een hele prettige manier door te brengen. Wat ik al eerder aangaf, je kan een mooie wandeling doen, maar persoonlijk vind ik het heerlijk om bij zo’n thuiswerkdag even tussendoor te badderen. Waarom niet? Niemand die daar last van heeft. Goed slapen is uiteraard ook erg belangrijk. Slaapproblematiek heeft ingrijpende gevolgen en is een hele belangrijke oorzaak voor uitval. Onderschat het niet. En als je merkt dat je te weinig kwalitatieve slaap hebt overweeg te doen als de meest innovatieve werkgevers van de wereld dit georganiseerd hebben voor hun werknemers. Ga overdag op je werk gewoon tussendoor een twintig-minuten-tukkie doen. 3. Psychische belasting Het grootste risico wat je loopt heeft betrekking op de psychische belasting. Als je er helemaal alleen voor staat en je moet gewoonweg presteren kan de druk heel hoog zijn. Aan de ene kant kan het zo zijn dat je al die opdrachten niet in je eentje aankunt, aan de andere kant kan het zo zijn dat je juist heel hard moet werken om überhaupt aan je opdrachten te komen. Hoe dan ook, een pittige psychische belasting wat mij betreft. Verder merk ik zelf dat het soms best wel lastig is om helemaal alleen de dag door te komen. Je loopt tegen dingen aan, je merkt dat je vastloopt of je baalt omdat je iets moet doen waar je geen zin in hebt. Er zijn regelmatige dipjes, hoe dan ook. Hier moet je oplossingen voor vinden. Wat kun je preventief doen om te voorkomen dat je psychische belasting voor jou te hoog wordt? Zorg in ieder geval voor contact met een aantal mede zelfstandig ondernemers waar je een goede relatie mee kunt opbouwen. Persoonlijk kan ik goed sparren met een aantal fijne ondernemers die min of meer in hetzelfde vaarwater zitten, maar werkzaam zijn in andere provincies. Daar ben ik erg gelukkig mee. Niet alleen om kennis te delen of elkaar iets te gunnen, ook is het fijn om echt even “leed” te kunnen delen met mensen die snappen waar je mee bezig bent. Om steun te vinden. Uiteraard is een goede balans ook belangrijk. De belasting moet niet lang of continu hoger zijn dan je belastbaarheid. Het is daarbij fijn als je je belastbaarheid positief weet te beïnvloeden. En dat doe je door je gezonde verstand te gebruiken. Je sport, je eet gezond, je pakt je kwalitatieve rust en bent regelmatig buiten in de natuur. Dit zijn al hele eenvoudige maatregelen die erg belangrijk zijn voor je belastbaarheids- verbetering. Investeren? Ten slotte wil ik qua psychische belasting ook pleiten voor investeringen. Wees daar niet te benauwd voor. Ik zeg altijd dat een topsporter niet alleen een topsporter is als hij met een wedstrijd bezig is. Die topsporter doet voor en na zo’n wedstrijd er alles aan om er te kunnen staan wanneer dat moet. Je moet in staat zijn die topprestatie te leveren. Je zult dus een goede mentale weerbaarheid moeten hebben. Net zo goed dat je investeert in je fysieke gesteldheid door middel van een sportschoolabonnement, net zo goed is het normaal te noemen om te investeren in een goede mentale weerbaarheid. Dit kan zijn dat je een coach in de hand neemt die je kan ondersteunen, of dat je desnoods in gesprek bent met een psycholoog zo nu en dan. Vergis je niet. Topmanagers gaan meer dan je denkt regelmatig “even lekker in therapie”. En onthoud… Elke goede preventie-investering betaalt zich later met rente terug. Dit geldt ook voor zelfstandig ondernemers. Dit waren een paar risico’s met een aantal tips om te voorkomen dat er sprake zal zijn van overbodig en kostbaar verzuim. Wellicht kom ik er nog eens op terug om meer hierover met je te bespreken. Laat me anders weten wat jij doet om te voorkomen dat je uitvalt! Ga je wandelen met de hond? Of laat je je bijstaan door iemand? Heb je nog andere goeie tips? Deel ze en je helpt een ander er ook mee! Wat je verder kunt lezen en kunt delen: Waarom het eigenlijk stom is dat we ‘s-ochtends met elkaar staan te krabben om de autoruit weer ijsvrij te krijgen. Vannacht vroor het en dat wisten we vanmorgen wel heel zeker. Toen we namelijk naar buiten keken zagen we dat bijna alle auto’s bij ons in de straat bevroren ramen hadden. Vanmorgen stond ik dus met een krabber de ramen ijsvrij te maken. Op zich was ik op tijd, maar ik baalde van de extra tijd die ik nu kwijt was. Stom, je weet dat het elke keer in de winter een paar keer kan gebeuren. Maar op één of andere manier ga je er pas iets mee doen als de ramen echt bevroren zijn. Je kunt er best van balen. Maar wel noodzakelijk natuurlijk, want met bevroren ruiten rijden is bloedlink. Niet alleen wil je zelf veilig van A naar B gaan, maar je wil ook anderen geen kwaad berokkenen. Sterker nog, het kan je ook nog eens meer schadelast opleveren als je het niet goed doet. Er worden door oom agent pittige boetes uitgedeeld als je slecht zicht hebt tijdens het rijden. Waarom doe ik niet meer aan preventie, bedenk ik me elke keer als ik weer sta te krabben. Wat kost nu eenmaal een stuk voorruit-folie? - Blijf niet te lang stilstaan met een stuk "vooruit-folie" - Volgens mij had ik daar heel veel haast en stress mee kunnen voorkomen in het verleden. En waarom let ik niet wat beter op de weersvoorspellingen de avond van tevoren? Ik had gisteravond het nodige kunnen doen om te voorkomen dat ik nu sta te krabben, hield ik mezelf voor. Is krabben mijn hobby? Nee! Waarom doe ik dit mezelf dan aan? Ik durf te wedden dat ik niet de enige was met deze gedachten. De investeringen die ik had kunnen doen, had me achteraf gezien veel kunnen besparen. En had mijn kans op extra schade sterk kunnen verminderen. Dit werkt niet alleen met autoruiten zo. Natuurlijk niet. Elke keer verbaas ik me over de onmacht bij een werkgever als er een mogelijk langdurige ziekmelding van een medewerker binnenkomt. En elke keer de angst voor de hoge schadelast als de ziekte heel lang duurt en je als werkgever niet op de juiste manier daarmee omgaat. Je weet dat de kans op een nachtje vorst aanwezig is. Statistisch gezien loop je kans op bevroren ruiten. De langdurige ziekmelding komt ook voorbij. Doe daar dan iets mee. Elke cent die je steekt in de juiste preventie levert je tijd op en voorkomt stress en mogelijke schadelast door middel van boetes. Je hoeft niet op een koude ochtend krampachtig te staan krabben bij een auto die niet rijdt. Pak je juiste activiteiten op als je lekker warm en comfortabel onderweg bent met je organisatie. Dat werkt wel zo prettig. Wat nog meer prettig kan werken: Bij een grote verantwoordelijk kijk je bij ziekte sneller naar je eigen benutbare mogelijkheden en stel je meteen een plan van aanpak op. Je beroept je dan niet op het credo “Ziek is Ziek”. Sinds vorig jaar heb ik mijn prioriteiten even anders liggen. Werk en inkomen zijn belangrijk, maar vooralsnog ben ik nu in de eerste plaats een vader voor ons jonge kindje. Al het andere is secundair. Ik had gedacht daarom een tijd volledig op een blauwe wolk te leven en me maar beperkt bezig te houden met mijn vakgebieden, maar gek genoeg krijg ik vanuit deze situatie tonnen inspiratie. In dit geval wil ik het hebben over benutten van je mogelijkheden bij ziekte. Ik realiseer me namelijk nu heel erg dat als ik nu ziek zou worden ik niet zomaar alles volledig kan loslaten. Dat ik direct moet denken in mogelijkheden en meteen de juiste acties in gang moet zetten om snel weer beter inzetbaar te zijn. Mijn zoontje is van mij afhankelijk. Voorbeeld: In de eerste week van het ouderschap maak je natuurlijk lange dagen. Je slaapt steeds even kort, je krijgt zo nu en dan bezoek van vrolijke mensen, je worstelt je door het verschoningsproces, je probeert de kraamhulp te snappen, etc. Best een heftige tijd! Twee dingen gebeuren nu. Allereerst: de koffie gaat er heel snel doorheen. En ten tweede: door dit alles neemt je weerbaarheid flink af. Ik denk dat veel mensen dit wel herkennen. En ja, ook deze papa had zijn limiet….. Ik werd ziek. Zo ergens in de eerste week al, dus ik had snel mijn grens bereikt. Mijn buik rommelde als een malloot. En ik rende naar het toilet. Ik was me toch beroerd! Ik had ook echt flinke verhoging ineens! Een deurtje verder lag mijn, nog niet volledig mobiele, vrouw en mijn kwetsbare pasgeboren zoon. Maar ja, ziek is ziek. Zoals we allemaal weten. Dus ik melde me ziek bij mijn zoontje en bij mijn vrouw en ging naar bed. Voorlopig maar even niet verschonen of andere zorgtaken. Hopelijk dat ik volgende week weer hersteld zou zijn. Vooral niet vergeten goed uit te zieken……... Toch? Natuurlijk deed ik het niet zo! Dat zou toch wel erg raar zijn. Uiteraard ging ik er voor zorgen dat ik een aantal dingen kon blijven doen. Daarbij ging ik nadenken of er nog iets moest worden geregeld opdat anderen iets van me over konden nemen. Natuurlijk ging ik verder ook nog eens direct keihard werken aan mijn herstel. Ik weet dus dat als er maar genoeg verantwoordelijkheid is dat je vanuit ziekte ook nog op zoek zal gaan naar mogelijkheden en oplossingen, ondanks je onbehagen. Dit is in dit geval een gigantische open deur! Elke ouder zal dit herkennen. Je laat je kindje toch niet stikken? En dan denk ik aan het credo “ziek is ziek”. Ik hoor het nog best wel vaak…. Ik snap ook wel dat zorg voor een kind en arbeid tegen loon niet volledig te vergelijken zijn, maar toch moet het me van het hart dat er bij een ziekmelding wel regelmatig nog makkelijker gezegd wordt: “Tja, ziek is ziek”. En dat snap ik dan niet. Alsof daar dan de kous mee af is. Zo’n uitspraak triggert me vaak om extra het gesprek aan te gaan. Want ik vraag me dan oprecht af of er dan wel in ieder geval tenminste is nagedacht over mogelijkheden die benut kunnen worden. Blijkbaar is een mens namelijk nog tot veel in staat als de verantwoordelijkheid maar groot genoeg is. Als bij ziekte blijkt dat de mogelijkheden er echt niet zijn, dan is dat duidelijk. Maar ik vind: heb het erover als leidinggevende en medewerker. Laat “ziek is ziek” niet de dooddoener zijn. Zoveel verantwoordelijkheid mag er tenminste wél worden verwacht vanuit een dienstverband. Voor meer gezonde artikelen: |
Details
Archieven
Juli 2022
Categorieën
Alles
|