Over hoe sport niet alleen op fysiek gebied belangrijk kan zijn voor je welzijn. Laten we even teruggaan naar het jaar 2008. Ik was toen 36 en het was toen ca. 20 jaar daarvoor dat ik voor het laatst aan sport had gedaan. Het dikke joch wat bij de warming up, met een rode kop en zwaar hijgend, achteraan, voortploeterend, amper nog vooruit kwam…? Dat was ik! Voor het voetballen altijd al als laatste gekozen, en dan maar op doel gezet. Met een conditie van niks en weinig interesse in bewegen, snap je wel dat er weinig motivatie was om eens een sport op te pakken. En dat dan 20 jaar lang. Trouwen In 2008 besloten mijn vriendin en ik dat we gingen trouwen. Dit huwelijk voltrok zich in 2009. En een half jaar voor ons trouwen besloten we allebei naar de sportschool te gaan. Voor haar niet raar om te sporten, want ze heeft nog lang geturnd, maar voor mij een opvallende keus. Gezien mijn beperkte motivatie in die richting. Ik had echter een aantal redenen. Uiteraard wilde ik er goed uitzien voor de foto’s. Ik heb een grove bouw, en met een beetje inspanning zou ik mijn schouderpartij wat meer indrukwekkend kunnen maken, besloot ik. Maar ik had nog een andere reden. Eten! Drinken! Ik ben bourgondisch, ik hou van lekker eten en van een mooi glas wijn erbij. Ik merkte echter toen in 2008 dat ik niet als vanzelf kon blijven eten, maar dat ik moest gaan compenseren ergens. Om wat calorieën te doen laten verdwijnen. Dat ik ging sporten was een opportunistisch noodzakelijk kwaad. Het idee om te gaan sporten was voor het overige nog steeds niet aantrekkelijk voor mij. Ik had er niet bepaald zin in. 2008 - De crisis! In 2008 had ik het redelijk voor elkaar. Ik was voor mijn werk een soort van contract- en mobiliteitsexpert geworden, met een mooie vrije rol. En daarnaast kreeg ik een voorstel om me aan te sluiten bij de OR van mijn organisatie om zelfs wellicht de voorzitter te gaan worden. Ach, die OR, dat zou niet al te veel voorstellen. Er gebeurde nooit veel spannende dingen en je kon eigenlijk lekker in een adviserende rol gaan zitten. Een mooi klusje, een leuke ervaring. De grootste “crisis” die de vorige voorzitter zich kon heugen ging over de kleur van de lease-auto’s. Niks aan de hand. Waarom niet voorzitter worden van de OR? Leuk toch? 2008… Ken je dat jaar nog? Toen kwam de crisis. En die sloeg hard toe in de uitzendbranche. En met name eerst in de industrie. En ik werkte dus in de uitzendbranche. En we deden alleen maar industrie. En we hadden honderden flexkrachten op contract die wellicht geen opdracht meer zouden hebben of krijgen ergens in de komende maanden. Er was veel werk aan de winkel. Mijn vaardigheden en stressbestendigheid werd hierdoor danig op de proef gesteld. Hele drukke, zware en ingrijpende maanden. Heel veel reistijd en lange dagen. OR Ik kreeg al een beetje spijt van die OR, maar gelukkig was het wel wat leuke afleiding. Op de eerste vergadering waar we kennis maakten met het bestuur, echter, kregen we te horen dat er voor de organisatie de grootste verandering ooit op til was. Onze OR die van plan was “leuk te gaan meedenken” moest ineens heel veel leren van hoe een OR echt hoorde te werken, en moest over iets gaan instemmen waar heel veel mensen heel nerveus van zouden kunnen gaan worden. Hoezo kleur van auto, dit was andere sh*t. En ik was de voorzitter. Kortom: ik had ineens twee fulltime banen, en allebei in crisis. In beide banen moest ik van de ene dag op de andere qua niveau en managementvaardigheden ineens twee treden hoger gaan staan. Bovendien kreeg ik te maken met politiek en met zwaardere belangen. Niet dat ik het niet zou aankunnen, maar ik moest flink schakelen en flink veel van mijn mogelijkheden gaan ontdekken en direct gaan inzetten. Verzuipen? Het verstikkende gevoel dat je ook in je vrije tijd gewoon continu denkt aan je werk en aan de problemen die daar direct en indirect mee te maken hebben. Vroeg wakker, omdat je vroeg weg moet. Hectiek de hele dag, en terug naar huis eerst nog een lange file. Er was genoeg reden om te verzuipen. Maar ik deed het niet. Ik zat namelijk regelmatig in de sportschool. De sportschool De allereerste keer was ongemakkelijk. Als je geen conditie hebt dan is een kwartiertje fietsen, en tien minuten crosstrainen op standje 5, al genoeg om uren daarna nog kapot te zijn. En leuk staat anders, zo’n rode kop tijdens het bewegen en meteen veel zweetdruppels op de sportvloer. In de kleedkamer was het steevast druk, en zat je bijna bij elkaar op schoot tijdens het omkleden. Maar al snel ontdekte ik dat er ook wel voordelen aan dat sporten was verbonden. Het was een kwestie van focus en afleiding. En niet alleen van conditie en kracht. Andere focus Vooral in het begin maak je veel progressie. Dus het motiveert je jezelf steeds te verbeteren. Wat zo belangrijk was dat ik gedurende de oefeningen die ik deed mijn focus op geheel iets anders kon richten. Mijn lichaam, mijn kracht, de inspanningen. Steeds weer een stukje zwaarder, of een stukje sneller. Grenzen verleggen. Dat was zeer bevrijdend, en gaf me veel afleiding. De ontwikkeling die ik doormaakte was niet alleen lichamelijk, maar dus met name ook mentaal. Ik trainde niet alleen mijn lichaam maar ook mijn geest. Ik weet zeker dat ik de mentale kracht en weerbaarheid die ik nodig had op dat moment uit de sportschool wist te halen. In principe weet je dat dit zo werkt, sporten is niet alleen goed voor je lichaam en conditie. Maar als je het echt ervaart, dat is dan toch op één of andere manier een openbaring. Inspiratie Wat nu vooral voor mij geldt, na 9 jaar elke week minstens 1 of 2 keer naar de sportschool, is dat ik in de sportschool tonnen aan inspiratie weet te vinden. Echt elke keer verlaat ik het pand met een ingeving, een idee, tezamen met de energie om daar direct ook iets mee te doen. De site waar je nu bent aanbeland zou zonder deze activiteiten veel minder content bevatten. Content als: Allemaal bedacht in de sportschool!
Waarom naar de sportschool? Ik weet nog wel tig argumenten te verzinnen om niet te gaan sporten of om niet naar een sportschool te gaan, maar ik ken nu gelukkig nog veel meer argumenten om wél te gaan. Stel je bent “al wat ouder” en je hebt een tijd niet gesport, is dat dan wel een plek voor jou om heen te gaan, zo’n sportschool? Tja, je hoeft geen spierbundel te zijn om daar je plek te hebben. Je doet het voor jezelf en niet voor de anderen die daar ook zijn. Dus je hoeft je niet te schamen als je nog niet veel conditie hebt. Angst om eraan te beginnen hoef je niet te hebben. Ik heb gemerkt dat het steeds minder confronterend is als je er wat langer rondloopt. Je begint de vaste bezoekers wat te leren kennen, maakt eens een keer een praatje. En wat blijkt: ze hebben allemaal een goede reden om daar te zijn. Net als jij.
0 Comments
Leave a Reply. |
Details
Archieven
Juli 2022
Categorieën
Alles
|