Over de veranderingen voor de MKB werkgever in het kader van de loondoorbetalingsverplichting. En over hoe je als werkgever grip op het 2e spoortraject krijgt.Recent is het volgende bericht te lezen op de site van de KvK. Het gaat over de maatregelen voor het MKB die worden genomen om de mogelijke lasten van langdurig ziekteverzuim te verminderen. Met name is het nieuws dat er per 1 januari 2020 een speciale MKB-verzuim-ontzorg-verzekering komt die de ondernemer optimaal moet ondersteunen. Deze verzekering vangt het financiële risico op en helpt bij de verplichtingen en taken van de loondoorbetaling bij ziekte. Het wordt een commerciële verzekering. De hoogte van de premies is nog niet bekend, maar de kleine werkgever krijgt van de overheid een tegemoetkoming van € 1.100,- per jaar voor de premie van deze MKB-verzuim-ontzorg-verzekering. Heb je als mkb’er een zieke werknemer? Dan moet je die twee jaar lang loon blijven betalen. Dat is vaak lastig. Met nieuwe maatregelen wordt dit nu makkelijker, duidelijker en goedkoper. Minister Koolmees van Sociale Zaken en Werkgelegenheid (SZW), werkgeversorganisaties en verzekeraars maakten hier afspraken over. Uiteraard is het nog wel belangrijk om te kijken hoe één en ander vorm gaat krijgen, maar het is in ieder geval goed om te weten dat er ook in wordt gekeken naar praktische oplossingen, en niet alleen naar financiële. Er is een duidelijke focus op de re-integratie. En de ondersteuning op dat gebied. Echter, die laatstgenoemde maatregel, dat de werkgever meer grip gaat krijgen op het “tweede spoor”, die snap ik niet. Op papier heeft de werkgever al volledige grip op het tweede spoor. Als werkgever ben je namelijk verantwoordelijk voor de resultaten van het tweede spoor. Een werkgever kiest er echter vaak voor dat het tweede spoor door een externe partij wordt gedaan. Juist om zeker te weten dat een expert op de taak is gezet. Maar het kan zijn dus dat je als werkgever het gevoel hebt dat je niet veel kunt doen als je medewerker het 2e spoor ingaat. Dat je moeilijk het succes van een 2e spoor kunt beïnvloeden. Daar is nog wel wat voor te zeggen. Gelukkig is daar wel wat op te verzinnen. De Grip-Tips! 1. Je kunt niet vroeg genoeg met 2e spoor-denken beginnen! Vaak is er bij de start van een 2e spoortraject een hele ommezwaai nodig voor de medewerker. Er moet ineens naar buiten gekeken worden. Naar ander werk, naar een andere werkgever. In veel gevallen zijn er nog obstakels die dat naar-buiten-denken tegenwerken. Als werkgever kun je echter gedurende het voorafgaande traject - het 1e spoor - daar zeker wat aan doen. Ook in het kader van het 1e spoor kun je het benutten van mogelijkheden voor niet eigen werk slim noemen. Wat ik daarmee bedoel? Nou, aangepast werk ter reïntegratie mag altijd, als de bedrijfsarts hierover heeft geadviseerd. Maar als je dat aangepast werk niet zelf kunt bieden? Wat gaat de medewerker dan doen? Thuis zitten? Vraag je je dan af: zijn er wellicht niet mogelijkheden elders? Werk als vrijwilliger wellicht? Laat in ieder geval je medewerker zeker zelf ook “naar buiten” kijken! Lees meer: het 2e spoor bijster 2. Ken de coach! Gooi de 2e spoor-begeleiding niet over de schutting. Voor de medewerker en voor de werkgever is het belangrijk dat er een goede samenwerking ontstaat met de partij die het 2e spoortraject gaat begeleiden. Als werkgever wil je als het ware zien dat het goed gaat. Je kent de coach, je weet zeker dat er een klik is tussen de coach en de medewerker, en tussen de coach en jou… Anders ga je er natuurlijk niet aan beginnen. 3. Grip op resultaat! Je ziet door de regelingen vaak door de bomen het bos niet meer. Als werkgever wil je uiteraard voorkomen dat je de verkeerde dingen gaat doen. En ook al weet je niet precies wat het UWV van je verwacht. Onthoud dan dat je het nooit echt fout kunt doen als je gewoon een resultaat weet neer te zetten. Re-integratie is het doel. Als je dat weet te realiseren binnen de twee jaar, dan maakt de opbouw van het dossier en de volgorde van de stappen al niet meer uit, als het ware. Het is dus nooit verkeerd om je oog op de bal te houden en kijken of er te scoren valt. Of je achteraf gezien wellicht buitenspel stond, dat is niet van belang bij dit spelletje. Als je de wedstrijd wint, dan is iedereen altijd tevreden. Lees meer: Voorkomen van loonsanctie? Als MKB werkgever weet je alles van ondernemen en resultaat behalen. En knokken. Dit zijn de ingrediënten die een re-integratie tot een succes kunnen maken. Als MKB werkgever heb je dus altijd een streepje voor. Je houdt gewoon grip op het resultaat, dan hou je dus automatisch altijd ook grip op het 2e spoor. Meer weten? Zijn er nog vragen? Neem vrijblijvend contact op met Robait.
0 Comments
Helaas heeft één op de drie werknemers last van werkdruk. Maar, pas op! Niet alleen kan er sprake zijn van te hoge werkdruk. Ook komt het regelmatig voor dat de werkdruk juist te laag is. Met dezelfde vervelende consequenties als bij te hoge werkdruk. Het is ook niet onverstandig in dat kader te blijven kijken naar medewerkers die langdurig zijn uitgevallen door ziekte, maar die juist wél enigszins belast zouden kunnen worden. Die zadel je dan toch ook niet nog eens op met werkdruk-tekort?Werkdruk is de belasting die je ondervindt van je werk. En daar is dus in de regel niks mis mee. Als de balans maar in orde is. Je kunt een hoge belasting aan door een goede belastbaarheid te hebben. Dat je extra druk en drukte kunt ondervangen door je goede conditie, je mentale weerbaarheid, je gezonde gewoontes, en door je goede rust- en ontspan-momenten. Maar helaas, ongeveer één op de drie werknemers heeft een zeker mate van disbalans. En heeft dus last van de werkdruk. Dat is een erg vervelend en zeer serieus probleem. Want problemen met werkdruk kan leiden tot psychische en fysieke gezondheidsklachten. De mogelijke gevolgen! Lichamelijk gezien zou je te maken kunnen krijgen met hoofdpijn, rugklachten, hart- en vaatziekten, weerstandsvermindering, en klachten aan arm, nek en schouder. Begint het je te duizelen? Ja dat kan, want duizeligheid is ook een voorbeeld van een gevolg van een werkdruk-probleem. Maar het kan nog zeker psychische gevolgen hebben. Slapeloosheid, vermoeidheid, somberheid, agressie, meer alcohol en medicijngebruik, en uiteindelijk ook depressie en burn-out. Te weinig werkdruk? Vaak kijken we vooral naar te veel werkdruk, maar er is dus ook een groep werknemers die te maken heeft met te WEINIG werkdruk. En met te weinig werkdruk kun je uiteindelijk ook deze zelfde gezondheidsklachten krijgen. Bij te weinig werkdruk is er sprake van een zekere belastbaarheid, maar de belasting die daar tegenover staat is juist te laag. De balans slaat door naar de andere kant. Dus ook disbalans. Je mogelijkheden worden niet benut. Dat is ziekmakend. Soms zit je als werknemer op een plek waar je onvoldoende wordt uitgedaagd of je werkt onder je niveau. Maar soms zit je ook langdurig gedwongen thuis. Bijvoorbeeld als je ziek bent. En wellicht begint het dan met alleen een fysiek probleem, wat al vervelend genoeg is, maar het kan dus meer complex gaan worden. Vooral als je te lang je aanwezige mogelijkheden volledig onbenut laat. Medisch arbeidsverbod slechts voor weinigen! Hier heb je dus ook nog mee te maken: de zieke medewerker met een te lage werkdruk. Is het dus wel een terechte gedachte dat je als werkgever iemand bij ziekte vooral met rust moet laten om te herstellen? Pas op! In zeker 80% van de ziektegevallen in ieder geval niet. Slechts in ca. 20% van alle ziekmeldingen is er sprake van een volledig medisch arbeidsverbod. Daar moet je dus heel waakzaam voor zijn. Er zou dus wel sprake kunnen zijn van belastbaarheid. En, oh boy, als je dat onbenut laat… Wat dat wel niet voor gevolgen kan hebben. Wat kom ik tegen in de praktijk? Ik begeleid wel eens mensen vanuit het 2e spoor. Dan zijn ze na een jaar ziekte verder dan ooit. Wat ooit eens begon met een fysiek ongemak, bijvoorbeeld, is vele malen complexer geworden vanwege nu bijkomende mentale problematiek. En dat had voorkomen kunnen worden. In heel veel gevallen. Door tijdige participatie. En dat raakt me. Keer op keer. En vandaar dat ik hamer op benutten van mogelijkheden. Ik maak nog te vaak mee dat de zieke werknemer wordt behandeld als iemand die ziek is. En niet als iemand die voor je werkt. Recent heb ik op LinkedIn een artikel gedeeld over de wijze waarop je altijd nog wel re-integratie betrokkenheid kunt realiseren bij de werknemer ondanks de privacy-regels. En daar werd heel veel op gereageerd. Mooi, natuurlijk. Maar sommige reacties... Er werd zelfs stelling genomen: een re-integratie commitment zou zelfs nooit van een werknemer mogen worden gevraagd. Eerst moest er altijd ruimte zijn voor rust, afstand en herstel. Rust, Afstand, Herstel? In sommige gevallen is dat de mix voor een goede balans, maar zorg er dan wel voor dat je niet iemand een bore-out gaat bezorgen, want dit geldt lang niet voor iedereen. Wat dat betreft lijkt voor 80% van de ziektegevallen een combinatie van rust, herstel en participatie waar kan, een veel gezondere keuze. Je wil als werkgever er niet de oorzaak van zijn dat je werknemer te maken krijgt met steeds meer complexe klachten. Met alle zeer kwalijke gevolgen van dien. Zelfs ontslag na twee jaar ziekte lijkt laagdrempeliger te worden, aangezien de transitie kostenvergoeding bij ontslag zal worden gecompenseerd. Let dus op! Als je bedrijfsarts aangeeft dat er mogelijkheden zijn om wel te benutten. Ga dan alles op alles zetten enige participatie tot stand te brengen. En blijf daarbij je bedrijfsarts ook met de vraag bestoken of er kleine stappen te zetten zijn. Ook al is het alleen een bakje koffie drinken eenmaal per week. Zet wat dat betreft je bedrijfsarts wel gewoon onder druk. En onthoud ook dat werk of participatie niet altijd op de eigen werkplek tot stand hoeft worden te gebracht. Wees creatief en benut eventueel ook de mogelijkheden van de inzet van vrijwilligerswerk. De verantwoordelijkheid nemen om op het juiste moment de juiste stappen te zetten. Het is te doen. Ook bij te weinig werkdruk. Maar als je niet zeker weet hoe en wat. Ik help graag. Een bakje koffie drinken is altijd even mogelijk. Daar maak ik me nooit zo druk om. Heb je enig idee hoeveel mensen last hebben van werkdruk en wat de gevolgen daarvan kunnen zijn? En, neem jij werkdruk wel serieus? Of maak je je daar niet druk om? Wellicht moeten we nog een taboe doorbreken, want beginnen we vaak niet te realiseren dat er sprake is van werkdruk op moment dat het eigenlijk al te laat is? Ik zeg: sta eens stil bij werkdruk. Want stilstand is in dit geval vooruitgang! Daar gaat dit artikel onder andere over. En we gaan het hebben over een zeer talentvolle zangeres uit Canada. “You can't even make up my mind One more song the radio won't like” - Kathleen Edwards Afgelopen week viel me nog eens op hoeveel haast we allemaal wel niet hebben. We hebben het maar druk, druk, druk. Ook als we het niet druk hoeven te hebben, maken we het ons wel. Ik schreef er een miniblog over. Dat als we noodgedwongen even rustig aan zouden moeten doen, dat we dat dan vaak niet doen. De rechtervoet wordt amper van het gaspedaal gehaald. Hier kun je de miniblog lezen. De tekst van het reguliere artikel wordt hieronder vervolgd. Naast de haastige automobilisten die per se moeten voorkomen een paar seconden tijd te verliezen viel me nog meer op de afgelopen week. Ik las een schokkend bericht. Een zorgorganisatie heeft moeten besluiten een afdeling voorlopig te sluiten. “Als gevolg van het onvoldoende kunnen invullen van openstaande vacatures en een hoog ziekteverzuim is het momenteel niet mogelijk het team op de afdeling compleet te krijgen en te houden,” zegt het bericht De organisatie wil verdere overbelasting van medewerkers voorkomen. Er is dus sprake van een hele hoge werkdruk op die afdeling, zo groot dat het niet meer mogelijk is de juiste zorg te bieden. Dat is dus met recht een hele zorg. Ik vind natuurlijk dat een organisatie ballen toont door rigoureuze maatregelen te nemen om verdere problemen bij de werknemers te voorkomen en om eens goed stil te gaan staan bij hoe je de boel moet gaan organiseren om vanaf nu je dienstverlening optimaal te kunnen krijgen en je werknemers te allen tijd positief bij de les te houden. Van een beetje hard werken is nooit iemand doodgegaan. Nee, ik vind niet dat hard werken verkeerd is. Wat wel verkeerd is is dat je het punt bent gepasseerd dat je van hard werken nog energie en plezier kunt hebben. Dat hard werken en werkdruk een last begint te worden. En dan moet je maar het lef hebben om daar direct iets mee te doen. Maar daar ligt wel een probleem! We leven namelijk in een maatschappij waarin we hebben geleerd om hard te zijn. Naar elkaar toe en voor jezelf. Softies, daar hebben we een hekel aan. Mensen die huilie huilie doen, daar moeten we ons maar niet te druk om maken. We knallen door, we zijn succesvol, en we kennen geen zwakte. Ik heb een tijd terug eens een artikel geschreven over het feit wat ik heb geleerd van een burn-out. En ondanks dat het stuk was bedoeld aan te tonen dat je juist heel veel kunt leren van de weg terug, en dat je dus als werkgever helemaal niet bang hoeft te zijn een werknemer aan te nemen die ooit een burn-out heeft gehad, werd ik geconfronteerd met feedback dat het zo dapper van me was er zo open over te schrijven. Men wenste me succes en sterkte. Alsof ik mijn hoofd in een strop had gelegd. Een ander aspect wat me opviel was dat het artikel heel erg weinig werd gelezen. En ik zie dat nog steeds in de data terug. De artikelen die over negatieve dingen gaan, waar we liever niet aan denken, of naar willen kijken, die worden het minst gelezen. Ik zie dat bijvoorbeeld ook heel erg bij mijn artikel over seksuele intimidatie op de werkvloer. Totaal niet te vergelijken met de hoeveelheid lezers van de wat meer ludieke artikelen. Daarom mijn quote aan het begin van dit artikel van de door mij zeer gewaardeerde zangeres Kathleen Edwards, van haar prachtige debuutalbum Failer (2003): One More Song the Radio Won’t Like We luisteren niet graag naar sommige liedjes. En het liedje dat gaat over dat werkdruk een hele grote veroorzaker is van ziekteverzuim, is dan wel een bekend nummer, maar gruwelijk onpopulair. Wat valt er te doen? Maar voor de geïnteresseerde luisteraar heb ik hier nog wel wat mogelijke aandachtspunten. Wat mij betreft komt werkdruk niet alleen. Een individu kan werkdruk ervaren, maar het is een zaak voor iedereen die bij die individu is betrokken. Leidinggevenden, vooral die, zouden alert moeten zijn, alsmede adequaat en gericht op preventie. Want realiseer je wel dat zeker één op de drie werknemers last heeft van een hoge werkdruk. Dat is een behoorlijk gezondheidsrisico. Je kunt werkdruk herkennen als er sprake is van veel overwerk of als geplande deadlines niet worden gehaald. Dit zijn dingen waar je heel concreet over in gesprek kunt gaan. Maar je kunt ook werkdruk ontdoen van het taboe en in algemene zin gewoon bespreekbaar maken in overleg en in persoonlijke gesprekken. Juist ook als er aantoonbaar geen sprake is van werkdruk. Persoonlijk vind ik het erg belangrijk om in werksituaties zoveel mogelijk gericht te zijn op duidelijk en concreet zijn. Ik bedoel, dat het voor de werknemer echt duidelijk is wat behoort tot zijn taken en wat er precies van hem wordt verwacht. Daarbij is het erg belangrijk een medewerker nooit te veel in onduidelijkheid te laten verkeren als het gaat om zijn contract of toekomstmogelijkheden. Met duidelijkheid weet je onzekerheid, en de werkdruk die daar bij hoort, voor een groot gedeelte te voorkomen. Stilstaan!
Daarnaast wil ik een pleidooi doen voor wat betreft stilstaan en niks doen. Zoals ik in mijn miniblog al aangeef: ik vind het sneu als werknemers zo hard aan het knallen zijn, dat ze hele mooie momenten aan het missen zijn. En niet even kunnen genieten van wat er om ze heen gebeurt. Een pauze nemen, als voorbeeld, ook al heb je eigenlijk geen tijd, dat gaat je gewoonweg later weer tijd opleveren. Of het geeft je even de nodige energie. Dit is een waarheid als een koe. Maar die koe zie je niet in de wei staan als je hard moet rijden en je heel erg strikt moet focussen op de weg. Wetenschappelijk is het ook bewezen dat een stukje niks doen je heel veel oplevert. Ik gaf het al eens eerder aan. Durf ook eens het advies te geven aan je medewerker om eens een keer helemaal niks te doen. Door je brein rust te gunnen worden automatisch verbindingen tot stand gebracht die je nieuwe inzichten weten op te leveren of je krijgt nieuwe ideeën. Zorg er dus voor dat er momenten kunnen zijn om even stil te staan. De werknemer moet dat ook lekker kunnen doen, zonder dat deze de gedachte heeft dat er nog zoveel werk is of dat het gewoonweg niet mogelijk is vanwege zieke collega’s of vanwege een te krappe planning. Je moet echt de luxe kunnen hebben de voet van het gaspedaal te kunnen halen. Zonder dat je bang bent een ongeluk te veroorzaken. De rust-taak In praktische zin zou ik er gewoon een taak van maken. “In deze functie ga je regelmatig even niks doen en sta je zo nu en dan stil om de omgeving eens goed in je op te nemen.” Een andere omgeving Ik wil nog even besluiten met Kathleen Edwards. Je zou me fan kunnen noemen. Haar plaatwerk vind ik erg mooi, en ik heb een aantal jaar terug genoten van een heerlijk optreden in Vera, Groningen. Maar de laatste paar jaar moet ik haar missen. Ze is een tijd gestopt met musiceren en met het vele optreden. In 2014 besloot ze dat het even genoeg was en dat ze een andere omgeving nodig had. Ze begon aan een andere uitdaging. Wellicht zocht ze naar een andere werkomgeving om wat meer te kunnen genieten en minder druk te ervaren. Weg van de druk en de beperkte inkomsten van de muzikant die niet groots is doorgebroken. Ze begon een koffiehuisje, met de naam Quitters. Leuk bedacht, Kathleen! Na een paar jaar is ze weer wat gaan optreden. Dit jaar is ze op muzikaal gebied weer wat meer actief als ik haar website mag geloven. Wellicht dat de andere omgeving voor haar heel veel heeft opgeleverd. En dat ze straks weer hele mooie nieuwe nummers aan het maken is. Een frisse start. Even stilstaan of iets anders doen, en daar dan de vruchten van plukken. Vanuit een koffiehuisje lekker aan de bak. En intussen kun jij met de volgende artikelen aan de bak.... Opgave: Een trein rijdt van A naar B. Onderweg wordt besloten dat het niet naar B kan gaan eigenlijk, en naar C moet gaan rijden. Wat is logisch? |
Details
Archieven
Juli 2022
Categorieën
Alles
|